Οι κανόνες...

΄Αραγε πόσοι από εμάς έχουν μπει σε διαδικασία προβληματισμού και σκέψης γύρω από όλα αυτά που ακούγονται και κατατίθενται καθημερινά; Πόσοι από μας αντιμετωπίζουν το θέμα της όλης ‘’κατάντιας μας’’, πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά και με υγιή προβληματισμό για το τι μας συμβαίνει επιτέλους, πόσα απλά καθημερινά, απαρατήρητα, μας έχουν οδηγήσει ως εδώ; Πόσα ‘’δε βαριέσαι’’ λέμε καθημερινά ο καθένας μας, παγιδευμένοι στο τρέξιμο για να προλάβουμε, για να πλουτίσουμε, να αρπάξουμε, να επιδειχθούμε;

Κατ’ αρχήν εδώ και αρκετά χρόνια πλέον, έχουν εκλείψει οι ‘’ρόλοι’’ από τη ζωή μας! Πολύ φοβάμαι ότι η επόμενη γενιά δεν θα βρίσκει ρόλους ή χαρακτήρες να ενσαρκώνει oύτε στο θέατρο… ΄Εχουν γίνει όλοι ένα! Ο ρόλος του βολέματος και του χρήματος!

Πού πήγαν τόσοι και τόσοι ρόλοι που καλούμαστε να παίξουμε στη ζωή μας και στην Κοινωνία; ΄Όχι φυσικά επί σκηνής θεάτρου, αλλά επί σκηνής ζωής!

Ο ρόλος των γονιών πως έχει παιχτεί την τελευταία 20ετία; Μήπως εστιάζεται μόνο στην παροχή υλικών αγαθών; Μήπως εστιάζεται ενίοτε στις διαμάχες και στην έχθρα μεταξύ τους, με θύματα της διαμάχης τα παιδιά; Ποια καθοδήγηση και ποιο παράδειγμα δίνουμε πια οι γονείς;

Πού πήγε ο ρόλος των δασκάλων / καθηγητών; Μάλλον περίπατο…

Τι έγιναν οι παππούδες και οι γιαγιάδες; Κι αν υπάρχουν κοντά μας, μήπως τους απαγορεύσαμε την όποια διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας , θεωρώντας τους παρωχημένους;

Πού πήγε η ‘’ευγενής άμιλλα;’’, ο Σεβασμός σε αξίες, θεσμούς, ο Σεβασμός γενικότερα σε ότι και όποιον αξίζει, η αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, ο ‘’λόγος’’, η υπερηφάνεια, η αξιοκρατική εκτίμηση προσώπων και καταστάσεων, η ανάδειξη ‘’παραδειγμάτων ηθικής τάξεως και αξίας προς μίμηση’’ και τόσα άλλα που σχεδόν έχουν εκλείψει και από το λεξιλόγιό μας;

΄Όλα λίγο πολύ τα έχουμε ρίξει στο σακί, θεωρώντας τα άχρηστα που μας βαραίνουν… Είναι πολύ πιο εύκολη η ζωή χωρίς όλα αυτά! Δεν υπάρχουν φραγμοί, δισταγμοί, ‘’τσίπα’’ , όλα είναι αποδεκτά , τα φυσιολογικά μοιάζουν πια ανώμαλα ή ‘’καθυστερημένα’’ και κάθε τι αφύσικο, σημείο προβολής, αποδοχής και ασπασμού!

Και καλά εμείς οι μεγαλύτεροι , όλο και μας βρίσκουν αναλαμπές από τις βάσεις που έχουμε πάρει ο καθένας, με τη νέα γενιά τι γίνεται; Τι κληρονομιά τους ετοιμάζουμε; Και η ευθύνη είναι δική μας, γιατί εμείς προλάβαμε κάτι από όλα αυτά. Δώσαμε άραγε στα παιδιά μας τις βάσεις για την όποια επιλογή τους; Αν δεν τους μάθαμε ή δεν τους δείξαμε τίποτα , τότε φτιάξαμε ‘’ένα κοπάδι’’ που θα ακολουθεί αγόγγυστα όποιο βοσκό το διεκδικήσει!!

Πώς να παίξει ο δάσκαλος το ρόλο του και ποιο ρόλο , αφού εμείς πρώτοι του τον στερήσαμε! Πώς να διδάξουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες, αφού τους εγκαταλείψαμε ή τους αφαιρούμε τον λόγο;

Πού πήγαν οι Κανόνες; Μας καταπίεζαν και τους σβήσαμε από τον πίνακα! Η οικογένεια; Κι αυτή μας καταπιέζει. Γι αυτό την διαλύουμε είτε τυπικά , είτε ουσιαστικά. Το συναίσθημα; Ελάττωμα προς αποφυγή!

Η καλοσύνη , η εμπιστοσύνη, η τιμιότητα; Αφέλεια έως βλακεία! Βαρύ παράπτωμα… Συνήθως κρίνουμε και κατακρίνουμε τον εύπιστο , παρά τον εκμεταλλευτή ή τον απατεώνα!

Ακόμα και το Δίκαιο το έχουμε παραμορφώσει, εν ονόματι του χρήματος! Είναι πολύ πιο εμπορική μια Αγωγή, από την προσέγγιση ή την όποια επίλυση του όποιου θέματος, της όποιας διαφοράς, ή διχογνωμίας!

΄Οποιος φωνάζει ή επιτίθεται θεωρείται πως έχει δίκιο! Η καλύτερη άμυνα λένε μερικοί, είναι η επίθεση! Κι όμως δεν είναι πάντα έτσι. Ο έχων δίκιο δεν ανησυχεί γιατί ξέρει πως θα το τεκμηριώσει στη δεδομένη στιγμή που θα του ζητηθεί! Μα σήμερα βλέπετε, προέχει το να κερδίσει κανείς τις εντυπώσεις! Βάσει εντυπώσεων κρίνεται το δίκιο; Δυστυχώς κι αυτό είναι κάτι που περνάει στις μέρες μας.

Ο Κύριος είπε στον Πόντιο Πιλάτο: ‘’σύ είπας’’. Αυτή ήταν η μόνη απάντησή του στο κατηγορητήριο… ΄Ηξερε ποιος ήταν και δεν αντέδρασε ούτε βίαια, ούτε επιθετικά, στο άδικο! Θα μου πείτε σταυρώθηκε, όμως έτσι έπρεπε να γίνει! Δεν θέλω να πω με αυτό πως ο καθένας πρέπει να αφήνει να τον σταυρώνουν. ΄Όχι , απλά ότι η σιωπηλή άμυνα είναι πιο αποτελεσματική. Θεωρείσαι αδύναμος από τον αντίπαλο, του δίνεις φτερά για να υποπέσει και σε άλλα λάθη εναντίον σου και στο τέλος ξεσκεπάζεται μόνη της, η κάθε πλεκτάνη, το κάθε ψεύδος, η κάθε κακόβουλη ενέργεια…

Ξεχάσαμε τη δράση, μείναμε μόνο στην αντίδραση! Από το πρωϊ ως το βράδυ η συμπεριφορά μας είναι αντιδραστική, εριστική, επιθετική, σε κάθε βήμα! Πόσο συχνά συναντάτε ήρεμα και χαμογελαστά πρόσωπα; Πόσο συχνά εισπράττετε τρυφερότητα ή δίνετε τρυφερότητα ζεστασιά στον απέναντι, στον διπλανό, έστω με μια λέξη, με ένα βλέμμα;

Το ‘’μαζί’’ , το ‘’κοντά’’, μήπως είναι πλέον μόνο λέξεις; Η μοναξιά, μήπως έγινε η μόνη αντιπροσωπευτική λέξη της εποχής;

΄Όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους. Το ένα φέρνει, το άλλο! Και όλα αυτά γιατί τα αφήσαμε να συμβούν! ¨Όλα αυτά γιατί πιστέψαμε σε αξίες κάλπικες, θεοποιήσαμε την ύλη και κακοποιήσαμε την ανθρωπιά μας!

Η αλήθεια είναι πάντα πικρή, μα πρέπει κάποτε να λέγεται, κι όποιος την αντέξει! ΄Εστω και λίγοι να προβληματιστούν πάνω στην αλήθεια, είναι κάτι…

Και το κάτι είναι ένα αισιόδοξο βήμα, είναι λίγο πιο πάνω από το ΤΙΠΟΤΑ!!

===================================================================

Ν. ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ (03/02/2005) Στήλη ''ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ'' - 

Εφημ. ''Η ΝΙΚΗ''