ΠΟΙΗΣΗ!

Η ποιητική γραφή είναι μία έκφραση που γεννήθηκε στον Ελληνικό χώρο και που είναι τόσο παρεξηγημένη στην εποχή μας. Στον ιερό ναό της Δημιουργίας είναι η ‘’προίκα’’ της Λογοτεχνίας.

Ο ποιητής είναι προφήτης, επαναστάτης, οραματιστής, ονειροπόλος και άλλα πολλά. Φυσικός αποδέκτης, ο μέσος κοινός αναγνώστης, που τόσο παραμελήθηκε τα τελευταία 

 

χρόνια, καθότι η ποίηση απευθύνεται και κατευθύνεται θα μπορούσε να πει κανείς σε μία οικογένεια ποιητών μόνο, που μεταξύ τους ανταλλάσουν τα βιβλία τους και που κάποια στιγμή καταλήγουν στο καλάθι των αχρήστων.

Η ποίηση πρέπει να έχει όραμα και σκοπό ύπαρξης. Πρέπει να απευθύνεται στο κοινό, στον μέσο άνθρωπο, διαφορετικά δεν έχει λόγο ύπαρξης και μοιραία αργοπεθαίνει… Πρέπει να είναι αντικειμενικά καλή, αναγνώσιμη και εύληπτη. Να πλησιάσει και πάλι τον αναγνώστη που διψά για ιδέες, σκέψεις , οράματα. Τι νόημα έχει η ανταλλαγή ‘’ποιητικών’’ συλλογών μεταξύ ‘’κουλτουριάρηδων’’ μόνο, που μόνον οι ίδιοι ίσως, δύνανται να κατανοήσουν, να προσεγγίσουν και να κρίνουν κάθε νεόκοπο ποίημα;

Το Σύστημα προωθεί και προβάλλει τους ‘’σκοτεινούς ποιητές’’. Γιατί αυτοί είναι ‘’ακίνδυνοι’’. Συνηθίζεται στις μέρες μας να λέμε και να ακούμε ‘’ η ποίηση δεν πουλάει’’! Μα πως να πουλήσει; Με τόσα αντιποιητικά, εγκεφαλικά, δυσνόητα μέχρι και αντιαισθητικά ποιήματα που προβάλλονται τa τελευταία 20-30 χρόνια, ποιήματα που αντί για βάθος προβάλλουν το ακαταλαβίστικο; Ποιήματα με νοηματικούς και λεκτικούς ακροβατισμούς χάριν εντυπωσιασμού και μόνο! Και μη μου πει κανείς ότι είναι οπαδός της θεωρίας του ‘’ότι πιο ακαταλαβίστικο , είναι και το πλέον αριστουργηματικό έργο;’’

Υπάρχουν δύο μορφές ποίησης κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα. Η πηγαία και αυτοφυής, και η δασκαλεμένη, η επηρεασμένη με την προπαγάνδα της δήθεν πρωτοπορίας! Κάνοντας έναν απολογισμό της τελευταίας 30ετίας θα καταλήξει κανείς στο ότι υπάρχει ποιητική ένδεια.

Υπάρχει όμως; ΄Η απλά το Σύστημα και οι τάσεις την άφησαν στην αφάνεια , προβάλλοντας μόνο μια μορφή, την ακαταλαβίστικη και μη εύληπτη;

Νομίζω πως χρειάζεται πια κάποια στροφή στην παραδοσιακή ποίηση. Εκεί φαίνεται και η ικανότητα του αληθινού – πηγαίου ποιητή άλλωστε. Ο λόγος πρέπει να είναι άψογος, να υπάρχει μέτρο, τομή, ομοιοκαταληξία, ευφωνία, γλωσσική, γραμματική και συντακτική επάρκεια. Μήπως η δυσκολία αυτή οδήγησε στα δυσνόητα και αντιαισθητικά ενίοτε έργα που πελαγοδρομούν σε ποταμούς βαρύγδουπων λέξεων, ατάκτως γραμένων;

Το ποίημα πρέπει να έχει νόημα, αισθητική και σκοπό γραφής. Αν δεν σου βγει το πολύ σε μία ώρα, άστο καλύτερα. Μετά περνάμε στην ‘’αυτόματη γραφή’’ έχουμε φύγει από την έμπνευση και το όραμα!

Με αφορμή τον εορτασμό της ημέρας ‘’Ποίησης’’ έγραψα τις σκέψεις μου να τις μοιραστώ μαζί σας και να ευχηθώ σε όλους τους ποιητές επιστροφή στη χώρα της ελπίδας και των οραμάτων, ίσως ακόμη επιστροφή στην έμμετρη ποίηση σαν μια διέξοδο στο ‘’αδιέξοδο’’ του ελληνικού στίχου.

΄Ισως αρχίσει κι ο αναγνώστης να αγοράζει ποίηση, να διαβάζει ποίηση και να καλύψει τη δίψα του για όλα όσα θέλει να ονειρευτεί, για όλα όσα θέλει να ελπίσει, για όλα όσα θέλει να ζήσει!!

ΝΙΚΗ- ΑΝΝΑ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ