ΣΚΕΨΕΙΣ ...

‘’ Ο φίλος μου στη λύπη μου, κι ο εχθρός μου στη χαρά μου!!’’. Πράγματι στις δύσκολες στιγμές χρειάζεται κανείς τους φίλους, για στήριξη , συμπαράσταση, τη χαρά σου την περνάς και μόνος αν τύχει. Στη χαρά σου πάλι αυτοί που θα έρθουν, μπορεί να είναι φίλοι, μπορεί απλοί περίεργοι, ή κατά συνθήκη φίλοι ή και εχθροί ακόμη. Ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τους φίλους που πραγματικά μας αγαπάνε ; Είναι εκείνος που αντέχει τη χαρά και την επιτυχία σου και χαίρεται περισσότερο από σένα, εκείνος που θα τρέξει στην ανάγκη σου, εκείνος που θα περάσετε πολλά μαζί, καλά και άσχημα!! Διαφορετικά κατατάξτε τους σε μία από τις άλλες περιπτώσεις….

Λένε πως η διαφορά του φίλου από τον συγγενή , είναι στο ότι το φίλο τον διαλέγουμε, ενώ τον συγγενή τον κληρονομούμε. Οπότε δεν είναι κουτό να κρατάμε κοντά μας φίλους με εισαγωγικά, τη στιγμή που έχουμε το δικαίωμα της απόλυτης επιλογής ; Τι μας εμποδίζει ; Αδυναμία αντίληψης, φόβος μοναξιάς, ή μήπως αντιπροσωπεύουν αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, ή μήπως είμαστε κι εμείς οι ίδιοι το ίδιο και δεν το ξέρουμε ή το ξέρουμε και το κρύβουμε ;

‘’ Ομοιος ομοίω αεί πελάζει.’’ Έλεγαν οι Αρχαίοι. Και ο λαός : ‘’πες μου με ποιόν πας, να σου πω ποιος είσαι!’’.

΄Άλλο παρέα, παρέες, γνωστοί και άλλο φίλος, φίλοι. Η φιλία είναι μία σχέση πιο βαθιά , πιο ουσιαστική, που χτίζεται με το χρόνο , δοκιμάζεται από τις καταστάσεις κ.ά. πολλά. Σήμερα τη λέξη φίλος και φιλία τη χρησιμοποιούμε αλόγιστα, εννοώντας συνήθως οποιαδήποτε άλλη μορφή σχέσης , εκτός από φιλία.

Πόσες φορές δεν έτυχε να εκτεθούμε αν συστήσουμε κάποιον για φίλο , τη στιγμή που τον ξέρουμε ελάχιστα; Γιατί ; Είναι κακό να πούμε , ναι , είναι γνωστός μου, κάνουμε παρέα, μα δεν τον ξέρω αρκετά καλά; Δεν αναιρείται η σχέση, απλά τοποθετείται στη σωστή της βαθμίδα.

Να γιατί λέω πως αγνοούμε η ξεχάσαμε τη γλώσσα μας , αφού έχουμε μπερδέψει τις έννοιες αυτές καθαυτές, και την έννοια των λέξεων ακόμα!!

΄Ένα ‘’και’’ είναι αρκετό για να παραποιήσει την έννοια ολόκληρης φράσης!

΄Άλλη λανθασμένη αντίληψη πάλι έχουμε με το θέμα ‘’προσωπικότητα’’ του ατόμου. Το συγχέουμε με την οικονομική επιφάνεια, το ακριβό ρούχο, το πτυχίο, ή το ταυτίζουμε με το αξίωμα η τη θέση. Αυτά απλά αποτελούν στολίδια της προσωπικότητας και όχι την ουσία, το σύνολο θα έλεγα που παρουσιάζει ο καθένας μας.

Τα ακριβά ρούχα, οι λιμουζίνες, τα πτυχία, το χρήμα, δεν δίνουν προσωπικότητα αν δεν την έχεις. Είναι γκάμα ιδιοτήτων και προσόντων , που χαρακτηρίζει τον κάθε άνθρωπο χωριστά, και αυτό είναι που του δίνει το ξεχωριστό, τη μοναδικότητα.

‘’Το ράσο δεν κάνει τον παπά.’’ Και ‘’ ΄Αλλα τα μάτια του λαγού, άλλα της κουκουβάγιας!’’ Δεν ξέρω γιατί, αλλά γράφοντας όλα αυτά, μου βγήκαν παροιμίες και γνωμικά κοιμισμένες και αποθηκευμένες στο μυαλό μου από τα παιδικά και μαθητικά μου χρόνια. Κρατάει πολλά φαίνεται ο σκληρός δίσκος!…..

Γι αυτό πρέπει να μιλάμε , να κουβεντιάζουμε πολύ με τα παιδιά μας, ειδικά όταν είναι σε μικρή ηλικία. Να τους αναλύουμε, να εξηγούμε, να διδάσκουμε. Δε φαντάζεστε τι πλούτος αποθηκεύεται για τη μετέπειτα ζωή τους.

Προσωπικότητα λοιπόν είναι αυτό που εκπέμπει ο κάθε άνθρωπος, με την όλη του στάση και παρουσία. Βελτιώνεται, διαμορφώνεται, τονίζεται , μα δεν πουλιέται, δεν αντιγράφεται, ούτε αγοράζεται!! Το πτυχίο π.χ. χωρίς εξάσκηση και πείρα, είναι σα να μην υπάρχει! Είναι ένα συν στην προσωπικότητα, όχι όμως ότι την χαρακτηρίζει , το ίδιο και το χρήμα.

Υπάρχει και η δόλια η Κοινωνική Μόρφωση. Την έχουμε άραγε ακουστά, ή μήπως πρώτη φορά την ακούμε ; Είναι αυτή που ξεκινάει από το σπίτι, την οικογένεια (διαπαιδαγώγηση), το σχολείο, τον Κοινωνικό περίγυρο…. Διδάσκεται θεωρητικά και πρακτικά, αφομοιώνεται και τελειοποιείται με το χρόνο, ανάλογα με την ατομική εξέλιξη του κάθε ανθρώπου. Δεν μεταβιβάζεται από τη μια στιγμή στην άλλη και δε φοριέται ως ρούχο. ΄Ανευ υποδομής, εξάσκησης και πρακτικής, θα είναι ότι πιο κακόγουστο φορέσαμε ποτέ.

Η δε ψυχική και πνευματική καλλιέργεια έχει να κάνει με όλα όσα αναφέρονται σ’ αυτό το βιβλίο. Αφορά την καθαρά προσωπική ανάπτυξη του κάθε ατόμου. Το επίπεδο που λέμε συνήθως ;

΄Οσο κι αν σας φανεί περίεργο, το επίπεδο προσδιορίζεται από την γενική εικόνα της προσωπικότητάς μας κατά πρώτον και κατά δεύτερον από το χρήμα, ή την πτυχιακή μόρφωση. Ξέρω, θα μου πείτε : ‘’ επίπεδο έχει ο τάδε ταδόπουλος, που έχει την τάδε βίλα κλπ.κλπ.’’. Αν αυτό και μόνο σημαίνει για σας η λέξη επίπεδο, θα πω και πάλι πως συγχέουμε τις έννοιες των λέξεων.

Αυτό λέγεται ‘’επιφάνεια’’ και μία επιφάνεια δεν είναι απαραίτητα και επίπεδη!!…..΄Η αν τόσο επιμένετε στη λέξη ‘’επίπεδο’’, τότε θα πείτε ‘’βιοτικό επίπεδο’’ για να ακριβολογήσετε.

΄Εχω συναντήσει ανθρώπους, (και πιστεύω πολλοί από σας), χωρίς οικονομική επιφάνεια, χωρίς πτυχία, που όμως θαύμασα το επίπεδό τους και γιατί όχι; Παραδειγματίστηκα κιόλας!

Και το κακό είναι πως μάθαμε και τα παιδιά μας να μην ξέρουν να ξεχωρίσουν το σακί από το γαϊδούρι. Ονειρεύονται εύκολο και γρήγορο χρήμα, διευθυντικές πολυθρόνες, μεγάλη ζωή κλπ. Δεν τους εξηγήσαμε όμως τη διαδικασία που χρειάζεται για να αποκτηθούν όλα αυτά!.

Ακόμη κι αν έχουμε να τους τα προσφέρουμε στο πιάτο έτοιμα, αν δεν ξέρουν τη διαδικασία, θα τους μείνει το πιάτο άδειο και θα βαρυστομαχιάσουν κιόλας!!… Κι αυτό το πάθαμε επειδή μας ήρθε απότομα στη δική μας τη γενιά, η αλλαγή του βιοτικού επιπέδου προς το καλύτερο, και όσοι δεν είχαμε ανάλογη παιδεία και ψυχραιμία, δείξαμε μόνο την άνεση και την καλοπέραση στα παιδιά μας, κι ας ιδρώσαμε εμείς γι’ αυτήν! Επόμενο είναι να μην ξέρουν πώς είναι να ιδρώνεις. Και τώρα, τι γίνεται τώρα, που ο τροχός γυρίζει ανάποδα ; Πώς θα τα βγάλουμε από την πλάνη, πώς θα τα κάνουμε να ονειρευτούν σε σωστή βάση ;

Μπορούμε ακόμα και τώρα αρκεί να το θελήσουμε, αρκεί να γυρίσουμε πρώτα το δικό μας διακόπτη. Και τη φαντασία και αυτή τους τη στερήσαμε με το να τους τα δώσουμε και να τους τα δείξουμε όλα! Και άνθρωπος χωρίς φαντασία δεν δημιουργεί. Είναι και αυτή χρήσιμη βλέπετε, όταν κυμαίνεται σε υγιή πλαίσια βέβαια!

΄Άλλο ‘’ ο διαθέτων φαντασία’’, άλλο ‘’φαντασμένος’’ και άλλο ‘’φαντασιόπληκτος’’…. Μη συγχέουμε πάλι τις έννοιες!!

ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ (Ioύνιος 2003)