Κουρασμένες ψυχές
στο πέρασμα του χρόνου
βαριά τα βήματα,
βαριές ανάσες,
ανέκφραστα πρόσωπα,
απλανές βλέμμα...
Περνάς διαβάτη αδιάφορος
αδιάφοροι κι οι άλλοι...
δεν βλέπεις δε σε βλέπουν!
Το πλήθος ανώνυμο,
το ίδιο κι η ζωή σου,
το ίδιο και τα πάθη σου!
Επώνυμο το άδικο,
το κραυγαλέο, το προκλητικό!
Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν,
σα να μην πέρασαν ποτέ απ' τη ζωή σου!
Οι άνθρωποι ξεχνούν
κι εσύ ξεχνάς...
Η μοναξιά σαν μόνη αξία,
δε σε εγκαταλείπει ποτέ!
Πάει κι έρχεται στο δρόμο σου,
πιστή στο κάλεσμά σου
κι άλλοτε απρόσκλητη μέσα στη νύχτα!
΄Ονειρα γκρεμίζονται,
αγάπες σβήνουν και χάνονται,
δεδομένα αλλάζουν ... όλα αλλάζουν!
Εσύ διαβάτη πότε;
============================
ΝΙΚΗ Π. |
|
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου