Με ξέχασαν οι ΄Ανοιξες κι όλα τα καλοκαίρια,
κι εσύ καρδιά πώς άντεξες ,το να μετράς τ' αστέρια;
Τόσο καημό πώς χώρεσες και κράτησες πορεία;
ποτέ σου δε με πρόδωσες, παρέμεινες Κυρία!
Πού είναι ο φίλος, ο αδερφός, η μάνα, ο πατέρας;
ήταν της ζήσης σου καπνός και φονικός αγέρας!
Μα το σκοτάδι απόμακρο, δε φτάνει, δε σ' αγγίζει,
πάντα μπροστά βλέπεις το φως κι η μέρα σου αρχίζει!
Μαρμαρωμένος βασιλιάς τα όνειρα της νιότης,
ελπίδα που ξεστράτισε μες του λυγμού τον ήχο,
μια κόρη που περίμενε για χρόνια τον καλό της,
ανυπεράσπιστο παιδί που στήσανε στον τοίχο...
Παίζει βιολί η μοναξιά στης μέρας σου το γιόμα,
κι εσύ θωρείς τον ουρανό και λες ΄΄αντέχω ακόμα''!
===================================================
ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου