Το σύννεφο σε πήρε και έγινες βροχή…
κι απέμειναν οι στάλες, να σκίζουν τη σιωπή!
Καράβι χτυπημένο στα βράχια η ψυχή…
κι εγώ να επιμένω, σε μια καινούργια αρχή!
Φευγάτα καλοκαίρια, χαμένη διαδρομή,
σπαθιά γίναν τα χέρια, φαρμάκι το φιλί…
του έρωτα νυχτέρια, εικόνα μακρινή…
κι οι πεθυμιές νυστέρια που σφάζουν το κορμί!
Μισάνοιχτη η γρίλια, στου νου μου το περβάζι…
Σκορπίσανε τα θέλω μα…ούτε που με νοιάζει!
Ποια νύχτα, ποιο φεγγάρι, απόψε σ’ αγκαλιάζει;
Ποιο όνειρο αλήθεια στη σκέψη σου φωλιάζει;
Μεθύσανε τα πρέπει, το τώρα με κυκλώνει,
Καιρός απ’ την καρδιά μου ν’ αρπάξω το τιμόνι!...
========================================
ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου