ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ!

Το κτήνος βρυχάται…
κάθε ώρα , κάθε στιγμή,
κάθε λεπτό!
Ρουφά το αίμα σου,
την ψυχή σου,
την ανάγκη σου
και …χαίρεται!
Φουσκώνει από αγαλλίαση!
Δηλώνει άνθρωπος,
μα είναι τέρας…
Κι εσύ στωϊκά εκεί!
Είναι στιγμές
που θες να το λιώσεις!
Μα, περιμένεις τη στιγμή,
που θα το δεις να πέφτει,
κατάχαμα…
να σωριάζεται,
πάνω στη δική του οργή…
Μόνο που η στιγμή αργεί…
Σιγοτραγουδάς,
Κόντρα στο βρυχηθμό του,
Γυρνάς την πλάτη,
Προχωράς, τ’ αφήνεις πίσω!
Το κτήνος οργίζεται,
‘’Αποκτηνώνεται’’…
ώσπου σέρνεται κατά γης,
Ουρλιάζοντας,
Σφαδάζει…
Θύμα του δικού του ευτελισμού!...
Κι εσύ συνεχίζεις το βηματισμό,
χωρίς να κοιτάς πίσω!...
΄Ετσι κι αλλιώς,
χάμω σερνόταν πάντα…
άραξε στη σωστή του θέση!...
==================================
ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.