Powered By Blogger

ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟΣ ΚΙ ΕΥΘΕΙΑ!

ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟΣ ΚΙ ΕΥΘΕΙΑ!
Ποίηση/Στίχος/Άρθρα/Βίντεο

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2019

Καλωσορίζοντας τον Νοέμβρη!








Ο Οκτώβρης φεύγοντας μας θύμισε πως έχουμε φθινόπωρο και προχωράμε για χειμώνα μιας και μας παραχάιδεψε φέτος! Μπήκαμε αισίως στο Νοέμβριο, τον 11ο μήνα του χρόνου, σε λίγο θα αποχαιρετίσουμε και τη χρονιά. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Μαζί μ’ αυτόν περνάμε κι εμείς και κάπου χανόμαστε στο βάθος του δρόμου! Αλλάξαμε και την ώρα, μακάρι με την ίδια ευκολία να αλλάζαμε και τη ζωή μας προς το καλύτερο. Όλοι συνήθως ζητάμε να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά ξεχνάμε πως σε όλα έχουμε συμμετοχή έστω και απειροελάχιστη. Αν λοιπόν δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε πρώτα εμείς, ο καθένας από εμάς, πώς περιμένουμε να αλλάξουν; Από μόνα τους αποκλείεται! Όλα αλλάζουν, τόσα άλλαξαν… μόνο εμείς μένουμε ίδιοι, ανέκφραστοι, απέλπιδες και αδιάφοροι! Ως πότε όμως;


Ο Νοέμβριος λοιπόν ή αλλιώς Σποριάς και Μεσοσπορίτης, Βροχάρης, Ανακατωμένος, (λόγω των ακατάστατων καιρικών συνθηκών), Κρασομηνάς, (επειδή ανοίγονται τα βαρέλια με το καινούργιο κρασί ) και άλλα,  ξεκινά κάθε χρόνο την ίδια ημέρα που αρχίζουν ο Φεβρουάριος και ο Μάρτιος, με εξαίρεση τα δίσεκτα έτη. Το λουλούδι του μήνα είναι το χρυσάνθεμο και η τυχερή πέτρα του μήνα το τοπάζι. Δεν στερείται εορτών και μεταξύ αυτών στις 14 Νοεμβρίου εορτάζεται η μνήμη του αγίου Φιλίππου που σύμφωνα με τον Γεώργιο Ν. Αικατερινίδη: «…ήταν φτωχός γεωργός, ο οποίος όλη τη μέρα δούλευε στο χωράφι του. Όταν το βράδυ γύρισε στο σπίτι του, έσφαξε το μοναδικό του βόδι και μοίρασε το κρέας στους συγχωριανούς του για να αποκρέψουν, όπως επιβάλλεται πριν από τα Χριστούγεννα. Το πρωί όμως που σηκώθηκε, βρήκε το ζώο του ζωντανό από θεϊκό θαύμα. Γι’ αυτό, επειδή ήταν πολύ αγαθός, άγιασε όταν πέθανε. Η μέρα του Αϊ-Φίλιππα ημερολογιακά έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού τότε ξεκινά η 40ήμερη νηστεία για τα Χριστούγεννα». Καλό μας μήνα, ήρεμα και ομαλά να τον διανύσουμε!


Και μια και πλησιάζουμε στα Χριστούγεννα σκέφτομαι πως… κάποτε οι άνθρωποι νοιάζονταν για τον γείτονα, τον συγγενή, τον φίλο. Σήμερα δεν ξέρουμε καν  (ως επί το πλείστον), ποιος είναι ο γείτονας... τον συναντάμε στις σκάλες, στο ασανσέρ και δε λέμε ούτε καλημέρα, τις περισσότερες φορές, ξεχνάμε φίλους και συγγενείς και κλεινόμαστε στο μικρόκοσμο μας, στη μοναξιά μας, στην κατάθλιψη με μόνιμη παρέα τον υπολογιστή ή το κινητό και μέσα από αυτά θεωρούμε πως ζούμε. Κι όμως η πρόσωπο με πρόσωπο επαφή δεν αναπληρώνεται με κανένα άλλο μέσο, απλώς εξυπηρετείται ή διευκολύνεται.  Τι κοστίζει μια καλημέρα κι ένα χαμόγελο; Κι όμως για κάποιους κοστίζει! Κάποιοι πάλι μιλούν μόνο πίσω από την κάλυψη των πλήκτρων και της οθόνης. Κι αν σε δουν κάπου έξω δεν σε πλησιάζουν, ούτε για μια καλημέρα. Καλή και η τεχνολογία, καλό να φροντίζουμε τον εαυτό μας και τα του οίκου μας, όμως εξ’ ίσου καλό κάνει η επαφή με ανθρώπους, η καλή παρέα, ο καλός γείτονας! Όταν είναι σε ισορροπία αυτά τα δύο, είμαστε κι εμείς ισορροπημένοι, διαφορετικά κάτι λείπει έστω κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε.


Και για να έρθουμε και λίγο στα του κοινού μας βίου, είναι γεγονός πως τον τελευταίο καιρό ότι και να συμβεί, καλό ή κακό, μικρό ή μεγάλο, ουσιώδες ή επουσιώδες, το αντιμετωπίζουμε ήρεμα, σιωπηλά και με θετικό πρόσημο και χωρίς πολλά λόγια ή σχόλια! Είναι κι αυτό μέρος της κανονικότητας που διανύουμε. Μάθαμε από τη σιγουριά του καναπέ και μέσα από το γυαλί της TV ή του υπολογιστή να τα αντιμετωπίζουμε όλα, αναλωνόμαστε σε ''δήθεν'' αντίδραση και μετά βγαίνουμε για καφέ ή πάμε για ύπνο ... επέρχεται εθισμός δυστυχώς για όλα, η οπτικοακουστική καθημερινή αναφορά το επιτυγχάνει.


Κατά τα άλλα, το Ταμείο είναι μείον για τους περισσότερους, οι λογαριασμοί τρέχουν, τα χρέη ομοίως,  οι ροές προσφύγων και μεταναστών συνεχίζουν σε καθημερινή βάση, τα επεισόδια σε Εξάρχεια και Πατησίων όλο και προκύπτουν, μαχαιρώματα σε έξαρση, η εγκληματικότητα παρούσα, το αίμα στην άσφαλτο έντονο, ευτυχώς διάβασα θα εισαχθεί μάθημα στα σχολεία για οδική συμπεριφορά. Να και κάτι καλό και τα καλά τα λέμε! 

 Και κυλούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και κατάφεραν να μας φέρουν στο σημείο μηδέν και το σπουδαιότερο; Φαίνεται πως το συνηθίζουμε σιγά-σιγά αν όχι συνηθίσαμε… το να χρωστάμε, να μην μπορούμε να κάνουμε σχέδια για το μέλλον, να μένουμε στάσιμοι στον πάτο και παράλληλα πλέουμε σε ‘’πελάγη ευτυχίας’’ με την εικονική κανονικότητα! Και η ζωή συνεχίζεται!

+++
Νίκη Άννα Παπουλάκου.

Πηγή: Εφημ. ''Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ'' Ψυχανεμίσματα...  7/11/19.

Δεν υπάρχουν σχόλια: