Επαναφορά ανθρωπίνων σχέσεων!

Το ιδιαίτερο  κάθε γιορτής  ονομαστικής ή γενεθλίων,  είναι ότι σε θυμούνται άνθρωποι που δεν περίμενες να σε θυμηθούν,  φίλοι αγαπημένοι από το μακρινό ή κοντινό χθες  που είχες καιρό να τους ακούσεις και κάποιοι άλλοι ‘’κοντινοί’’ που σε ξεχνούν  .... μια ρόδα που γυρίζει από χρόνο σε χρόνο!! Το θέμα είναι να την χαίρεται κανείς τη μέρα της γιορτής του και να μην τον στενοχωρούν οι ‘’απουσίες’’! Ειλικρινά το λέω, από τότε που εστίασα κάθε τέτοια μέρα,  στο ποιοι με θυμήθηκαν, ποιοι ήταν εκεί  κι όχι στο ποιοι με ξέχασαν, λυτρώθηκα!

Οι άνθρωποι σήμερα είναι  κλεισμένοι στο καβούκι τους, ταμπουρωμένοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο ή κινητό στέλνουν ευχές, λουλούδια, γλυκά και ζουν στην εικονική πραγματικότητα της επαφής με τον άνθρωπο! Έχουν ξεχάσει τις επισκέψεις στα σπίτια σε γιορτές, έμεινε άλλωστε το κατάλοιπο του νεοπλουτισμού που για να κάνεις επίσκεψη έπρεπε να υπάρξει πρόσκληση και 10 ειδών εδέσματα! Και φυσικά με ένα δώρο ανά χείρας! Κι έτσι ξεχάστηκε η μέρα της γιορτής που η πόρτα ήταν ανοιχτή για όλους, με τα πατροπαράδοτα κεράσματα, χωρίς 10 ειδών φαγητά και χωρίς την υποχρέωση για δώρο και μάλιστα ακριβό! Κι όμως ήταν μια ‘’μεγάλη’’ μέρα και για τον εορτάζοντα και για τους επισκέπτες που ξεκινούσαν με χαρά τις επισκέψεις σε φίλους και συγγενείς, τις ημέρες των εορτών! Άσε που τις περισσότερες φορές η απλή επίσκεψη κατέληγε σε γλέντι!  Εμείς οι νεώτεροι το αλλάξαμε, το δυσκολέψαμε, έπρεπε για να γιορτάσεις να ξοδευτείς αφ’ ενός χοντρά και να ξεβιδωθεί η νοικοκυρά από τις ετοιμασίες και μια βδομάδα μετά να συνέλθει από την κούραση!

 Κάπως έτσι και με άλλα παρόμοια άρχισε να χάνεται η ανθρώπινη επαφή, να φωλιάζει η μοναξιά και η κατάθλιψη στις ψυχές! Γιατί η αλήθεια είναι μία, δεν χρειάζεται ούτε χρήμα ιδιαίτερο, ούτε κόπος για την ανθρώπινη επαφή και την καλή παρέα! Εκείνο που χρειάζεται είναι η καλή διάθεση και η αγάπη! ‘Όπως τότε που ήμασταν παιδιά και μαζευόμαστε τα βράδια στα σπίτια με ρεφενέ πατατάκια και βερμούτ ή αναψυκτικά, με κιθάρες, τραγούδια και ανέκδοτα μέχρι πρωϊας! Όλοι μια αγκαλιά! Τώρα ο καθένας πορεύεται μόνος!

 Χάθηκε ο αυθορμητισμός, η απλότητα στις σχέσεις, το ευχάριστο ξάφνιασμα της ανθρώπινης παρουσίας, το κουδούνι που χτυπούσε ξαφνικά κι ήταν ο φίλος, ο ξάδερφος,  η με τις ώρες τηλεφωνική συνομιλία,  η αλληλογραφία που όντως είχε ψυχή, η οικογένεια γύρω από το τραπέζι, ειδικά το Κυριακάτικο, η έννοια για το φίλο, τον κουμπάρο, τον συγγενή, ο σεβασμός και τόσα άλλα!  Ζούμε με ψευδαισθήσεις … συμπτωματικές φιλίες, φίλοι που δεν είναι φίλοι αλλά απλώς γνωστοί,  συμπτωματικές / περιστασιακές παρέες, τα γράμματα και οι κάρτες έγιναν sms, e-mails και μηνύματα διαδικτύου!  Θεωρούμε πως έχουμε πολλούς φίλους,  μέχρι που κάποια στιγμή ανακαλύπτεις στην ανάγκη σου πως κανείς δεν είναι εκεί για σένα! Όλα είναι στο ηλεκτρονικό εικονικό τοπίο!

 Ακόμα και στη χαρά ή τη λύπη σου απέχουν οι περισσότεροι και φυσικά ‘’πέφτεις από τα σύννεφα’’ τότε!  Κανονικά θα έπρεπε να το περιμένεις αφού τα περισσότερα δείγματα γύρω,  που αφορούν τον άνθρωπο και την έκφραση των συναισθημάτων του,  είναι επίπλαστα και επιφανειακά! Στις πράξεις ζυγίζεις το συναίσθημα κι όχι στα λόγια, γραπτά ή προφορικά!

Φτιάξαμε σπίτια φυλακές, ζούμε σαν ξένοι στο ίδιο σπίτι, βγαίνουμε ‘’να τα πούμε’’ αλλά ο καθένας παίζει με το κινητό του, ή πάμε σε μέρη που η δυνατή μουσική μόνο να τα πούμε δεν αφήνει,  βυθιστήκαμε στην ηλεκτρονική επαφή και επικοινωνία,  παραμερίζοντας την προσωπική επαφή κι αυτό είναι το λάθος.  Η ισορροπία είναι στη συνύπαρξη και των δύο! Είναι αυτό που λέμε το μέτρο σε όλα!

 Η τεχνολογία είναι καλή και υποτίθεται πως ήρθε για να κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη σε κάποια σημεία, δεν σημαίνει όμως πως αναιρεί ή αντικαθιστά οτιδήποτε άλλο  στη ζωή μας! Είναι καλή αρκεί να ξέρεις να την χρησιμοποιείς κι όχι να σε χρησιμοποιεί!

Και τώρα με την κρίση, αντί να έρθουν οι άνθρωποι πιο κοντά, όλο και πιο πολύ απομονώνονται βυθισμένοι στα προβλήματα τους.  Κι όμως 4 τοίχοι κι ένα πληκτρολόγιο ή κινητό δεν αντικαθιστούν την ανακούφιση στο όποιο πρόβλημα που προσφέρει η δια ζώσης ανθρώπινη παρέα και συμπαράσταση!

Καιρός λοιπόν να βγαίνουμε απ’ το καβούκι μας πότε-πότε, κλείνοντας έτσι την πόρτα στην κατάθλιψη και την αφόρητη μοναξιά της ψυχής!

++++

Νίκη Άννα Παπουλάκου.

Πηγή: Εφημ. ''Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ'' Ψυχανεμίσματα... 13/12/2018