ΚΑΠΟΤΕ ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ...

 

Κάποτε υπήχαν άνθρωποι κύρους και θέσεις κύρους. Σ'ήμερα ίσως και η λέξη κύρος, να μη λέει τίποτα στις νεότερες γενιές. Ζούμε καθημερινά σκηνές απείρου κάλλους μεταξύ των κομμάτων, ακόμα και στα εσωτερικά τους. Παίζουν με το σήκω εσύ να κάτσω εγώ, ενώ καίγεται καθημερινά ή Χώρα ή πλήττεται από φυσικά φαινόμενα με καταστροφές στις καλλιέργειες. Εδώ και χρόνια υπερισχύουν οι μετριότητες σε όλο τον Πλανήτη. Κάποιοι μάλιστα και αρκετά επικίνδυνοι για την Παγκόσμια Ειρήνη και Ασφάλεια θα μπορούσα να πω.

 Κάποτε υπήρχε κι ένα επίδομα/δώρο που το περίμεναν όλοι για να πάνε διακοπές, πάει κι αυτό.  Σήμερα όπως μας κατήντησαν, κάποιοι αδυνατούν να πληρώσουν τα ναύλα για να πάνε ακόμα και στα πατρικά τους σε νησιά ή επαρχία. Η κανονικότητα που ξέραμε  έχει φύγει ανεπιστρεπτί  κι έδωσε τη θέση της στην αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Κάποτε οι κάρτες διαφήμιζαν δόσεις για ψώνια, ταξίδια κλπ., τα τελευταία χρόνια προέχουν οι προσφορές για δόσεις λογαριασμών ενέργειας, εφορίας, τηλεφωνίας κλπ.  Σε ένα κυκαιώνα χρέους έχουν χαθεί οι περισσότεροι πολίτες. Χρωστούν ακόμα και αυτοί που δεν είχαν πάρει δάνεια, λόγω απώλειας εισοδήματος και μη δυνάμενοι να ανταποκριθούν στις διάφορες υποχρεώσεις και λογαριασμούς. Ακόμα κι αυτοί που μια ζωή άπλωναν τα πόδια ως εκεί που τα σκέπαζε το πάπλωμα... έχουν έρθει σε δύσκολη θέση, αδυνατώντας να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Τους τράβηξαν το πάπλωμα βιαίως όλοι οι ''Σωτήρες '' της 12ετίας.

 Το τι δούλεμα έχουν φάει οι συνταξιούχοι όλα αυτά τα χρόνια δε λέγεται.  Η αλήθεια δυστυχώς δεν έχει οπαδούς, οι περισσότεροι άνθρωποι αρέσκονται στο να χαϊδεύουν τα αφτιά τους, αρέσκονται στο παραμύθι και αυτό το γνωρίζουν καλά οι παραμυθάδες  και φέρονται δεόντως. Πάντως από σανό μπόλικο και παραμύθι στην ενημέρωση. Από φωτιές μια χαρά πάμε , αλλά δεν το κάνουμε και θέμα ... δάση και καλλιέργειες καίγονται, κάποιες επιχειρήσεις , κάποια σπίτια. Αλλά για τους ''ζωντανούς νεκρούς'' των καμένων, ούτε λόγος! Αυτοί και μόνο αυτοί το ξέρουν. ''Τίποτα στον κόσμο δεν είναι πιο επικίνδυνο, από την εθελοντική άγνοια και τη συνειδητή ηλιθιότητα'' είχε πει  ο Martin Luther King.

 Η ζέστη αφόρητη στης ακρίβειας τον καιρό, τρέμεις να ανάψεις το air condition, αλλά και πάλι η ζέστη δεν αντέχεται. Είναι πολλοί αυτοί που την αράζουν στη θάλασσα ως αργά το βράδυ για να αποφύγουν να ανάψουν πολλές ώρες το air condition.  Τραγική ειρωνεία: Φτιάξαμε σπίτια με όλα τα κονφόρ, θέρμανση, ψύξη, ανέσεις, για να τα πάρει η Τράπεζα ή η Εφορία, ή να τα γυρίσουμε πίσω δεκαετίες, χωρίς καλοριφέρ και χωρίς ψύξη. Χτίστηκαν κτίρια με μαγαζιά, βιτρίνες, που τελικά κατέληξαν σαν μαδημένες καρακάξες, άδεια, παρατημένα και φυσικά άδειο και το πορτοφόλι των ιδιοκτητών τους. Δρόμοι που κάποτε τους περνούσες κι ήταν όλο φώτα και ζωή, τώρα φοβάσαι να περάσεις, σε πιάνει ένα σφίξιμο από την ερημιά και το σκοτάδι.

 Για όποιο θέμα προκύπτει, προτάσσουν το 41% που τους ψήφισε, εννοώντας πως ότι κάνουν είναι σωστό και τα λοιπά τα ακούν βερεσέ. Η έπαρση στο αποκορύφωμα της!Και έχουν διαλυθεί τα πάντα εν ονόματι των μεταρρυθμίσεων, της εξυγίανσης και της σταθερότητας των ολίγων! Ο κόσμος έχει κουραστεί από όλα αυτά που έχει ζήσει τα τελευταία 12-13 χρόνια, έχει γυρίσει την πλάτη στα κόμματα, βυθισμένος στα προβλήματα του και στα χρέη του. Έχει ξεχάσει να διεκδικεί, υπομένει τη μοίρα του θα έλεγε κανείς. Αρκετοί έχουν την αίσθηση για να μην πω την πεποίθηση,  πως δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, πως όλα είναι δρομολογημένα και πως είτε ψηφίσουν, είτε όχι, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Έχουν χάσει κάθε  εμπιστοσύνη και σεβασμό στους Θεσμούς και στους 300 της Βουλής. Η παραίτηση όμως δεν αφήνει  ποτέ περιθώριο  ούτε ελπίδα για βελτίωση, όχι μόνο για το θέμα ψήφου, αλλά και σε όλα τα θέματα της ζωής.

 H κάθε στιγμή περνά και φεύγει. Πόσες στιγμές, πόση ζωή έχουμε χάσει τα τελευταία χρόνια; Πόσο στάσιμοι έχουμε μείνει (για να μην πω πόση κατρακύλα στο βιοτικό επίπεδο έχουμε υποστεί).Η ποιότητα  ζωής, όλο και συρρικνώνεται, πρέπει να την ψάξουμε μέσα μας, στη σκέψη, στην ψυχή, γιατί μόνο εκεί υπάρχει πλέον, πάντα εκεί υπήρχε. Η ψυχική υγεία πολλών έχει κλονιστεί, πρέπει πάσει θυσία να αποκατασταθεί , και κανείς δε σε βοηθάει καλύτερα σε αυτό, από ότι ο εαυτός σου.

Δύσκολο να κάνεις όνειρα ή σχέδια πλέον, οι προοπτικές αβέβαιες. Κάποτε δουλεύαμε σε 2 η 3 δουλειές για να βελτιώσουμε τη ζωή μας, να πάρουμε σπίτι, αυτοκίνητο, να σπουδάσουμε παιδιά κλπ. Σήμερα ψάχνεις 2η δουλειά για να πληρώσεις λογαριασμούς και νοίκι. Αυτή είναι η κατάσταση του σήμερα και  η προοπτική του αύριο. Δυστυχώς δεν συμμερίζονται τη θέση του πολίτη, ούτε αναγνωρίζουν πως οι πολιτικές τους έφταιξαν στο να οδηγηθεί ο πολίτης σε αυτή τη θέση.

Τέλος, έχουμε υποδουλωθεί στην τεχνολογία και αντί να μας εξυπηρετεί και να διευκολύνει τη ζωή μας, καταλήγει δυνάστης και μας χρησιμοποιεί. Και πολύ φοβάμαι πως η ανθρωπότητα αυτή την ανεξέλεγκτη ελευθερία που δίνει στην τεχνολογία, θα το πληρώσει ακριβά κάποια στιγμή, άλλωστε από τώρα φαίνονται τα σημάδια.

Νίκη Παπουλάκου.

Πηγή: Εφημ. ''Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ'' ΨΥΧΑΝΕΜΙΣΜΑΤΑ... ΠΕΜΠΤΗ 25/7/24.