«Της πατρίδας η σημαία / έχει χρώμα γαλανό / και στη μέση χαραγμένο / έναν κάτασπρο σταυρό. / Κυματίζει με καμάρι / Δεν φοβάται τον εχθρό / σαν τη θάλασσα είναι γαλάζια / και λευκή σαν τον αφρό».
Ένα από τα πατριωτικά ποιηματάκια που μας μάθαιναν στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό! Για μέρες πριν μας μιλούσαν οι δάσκαλοι και οι γονείς στο σπίτι, για όσα έζησαν ή άκουσαν από τους γονείς τους, ή διάβασαν! Εμείς άραγε τι κάναμε για τις νεότερες γενιές; Ξεχάσαμε να μιλάμε … τρέχαμε για τα καλύτερα! Ασθένησαν οι δικές μας μνήμες και δεν πέρασαν στις νεότερες γενιές! Ελάχιστες οι αναφορές στα γεγονότα, εξασθένηση του πατριωτικού συναισθήματος, χάσαμε την ουσία!
Μείναμε στους πανηγυρισμούς και τα »χρόνια πολλά» που συνήθως λέμε στις Εθνικές Επετείους, έτσι αόριστα και γενικά, επί της ουσίας γνωρίζουμε ελάχιστα έως καθόλου! Ειδικά τα νέα παιδιά που αν τα ρωτήσεις τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτώβρη, μπορεί και να σου πουν »την απελευθέρωση από τους Τούρκους»!
Επιδείξαμε μεγάλη αδιαφορία για τα κοινά, για Πατριωτικά θέματα, για την ιστορία μας, για όλα! Βλέπαμε μόνο πώς θα κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη υλικά και ξεχάσαμε το »ανθρώπινη», ξεχάσαμε την πατρίδα! Εθνική ομοψυχία δεν υπάρχει πλέον! Δυο φορές το χρόνο μόνο θυμόμαστε να γιορτάσουμε κι ας μην ξέρουμε τι και πώς!
Άραγε πόσο αγαπάμε αυτό τον τόπο; Κι εμείς οι μεγαλύτεροι και οι νεότεροι; Συμβάλαμε, έστω ακούσια, στην εξαφάνιση μας! Αφήσαμε πόρτες και παράθυρα ανοιχτά να μπουν οι κλέφτες της πατρίδας, των ονείρων μας, της ζωής μας! Αγκαλιάσαμε την «εξέλιξη» των «προηγμένων χωρών», γίναμε μιμητές κάθε κενοτομίας, ακόμα και σε τρόπο ζωής και σε συμπεριφορές και ξεχάσαμε την καταγωγή μας και τους ένδοξους αγώνες παλαιοτέρων γενιών!
Φτιάξαμε »φρούρια» σπίτια για να φυλακίσουμε τη ζωή μας! Μαζί με την πολυτέλεια φορτωθήκαμε τη μοναξιά μας που την κουβαλάμε παντού! Από τότε που έπαψε το Κυριακάτικο τραπέζι στην οικογένεια, οι συζητήσεις και οι μνήμες γύρω απ” αυτό, χάσαμε τη μπάλα! Από τότε που οι παππούδες και οι γιαγιάδες ήταν μόνο για baby-siting, από τότε που υιοθετήσαμε την »απελευθέρωση» των πάντων, χάσαμε την επαφή ακόμα και μέσα στην ίδια μας την οικογένεια! Χάθηκε ο σεβασμός, χάσαμε τις αξίες, χαθήκαμε μέσα στη δίνη της »προηγμένης» ζωής!
Μπορεί να μην είχαμε πάει έστω και μια φορά στην Ακρόπολη ή στους Δελφούς, ωστόσο, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, είχαμε ταξιδέψει στο Εξωτερικό! Τα Σαββατοκύριακα ή τις γιορτές δεν μας χωρούσε το σπίτι μας, έπρεπε κάπου να πάμε, να φύγουμε! Έτσι κι έλεγες πως θα μείνεις Αθήνα και δεν θα πας κάπου, σε κοιτούσαν περίεργα!
Αυτά και άλλα πολλά μου ήρθαν σήμερα στο μυαλό, εν όψει του εορτασμού του ΟΧΙ, ένα »όχι» που το είπε ένας ολόκληρος λαός! Ένας λαός που κάθε άλλο παρά ευημερούσε τότε, του έλειπαν αρκετά για να μην πω πολλά, όμως διέθετε περηφάνια και αγάπη για την πατρίδα! Κάτι που εμείς οι νεώτεροι, μάλλον έχουμε απολέσει!
Ακολουθήσαμε την »πρόοδο» και το δρόμο της »καλοπέρασης» και ιδού το αποτέλεσμα! Χάσαμε τον έλεγχο της κατάστασης και μας γύρισαν 50 χρόνια πίσω και το κακό είναι πως δεν έχουμε τα κατάλληλα εφόδια για νέο »ΟΧΙ»! Δεν έχουμε άμυνες, οράματα, αξίες! Και το χειρότερο, ακόμα και τώρα εδώ που φτάσαμε, δεν θέλουμε να δούμε τα λάθη μας! Λειτουργούμε ακόμα ως οπαδοί ομάδας, έξω από κάθε κοινό αίσθημα και κοινό συμφέρον, χωρίς καμιά κοινή γραμμή! Το »40 με χαρά έστελναν τα παιδιά τους στον πόλεμο, σήμερα με χαρά τα στέλνουμε έξω!
Αφήσαμε τα πράγματα στην τύχη τους για πολλά χρόνια και μοιραία τώρα εισπράττουμε τους καρπούς της αδιαφορίας και της όποιας βόλεψής μας! Ευκαιρία λοιπόν αυτή η μέρα να μας κάνει να σκεφθούμε κάποια πράγματα, να ξεθάψουμε μνήμες, να ξαναβρούμε τον εαυτό μας που κάπου έχει χαθεί μέσα σε όλα αυτά, αν έχει χαθεί, να αποδώσουμε φόρο τιμής στους ανθρώπους που έχυσαν το αίμα τους γι” αυτόν εδώ τον τόπο και να ψάξουμε να βρούμε το δρόμο μας ξανά!
»Ας είναι περήφανη μάνα, που έκανε τέτοια παιδιά, που έτοιμα είναι να πέσουν, με τα όπλα τους μεσ” τη φωτιά!» Πόσο ανταποκρίνονται στη σημερινή πραγματικότητα αυτά τα λόγια; Ας το σκεφθεί ο καθένας μόνος του!… Εύχομαι να φθάσει η στιγμή που θα ξεφωνίσουμε και πάλι ένα μεγάλο «ΟΧΙ»! Χρόνια καλύτερα εύχομαι στην Ελλάδα και σε όλους μας!
Νίκη Άννα Παπουλάκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου