Eίναι οι σκέψεις θολές,
είναι οι λέξεις φτωχές,
κι όλα γύρω μια ξέφρενη κούρσα!
Της καρδιάς οι χαρές,
είναι πια λιγοστές,
κι απ’ τον κόσμο σας είναι απούσα!
Γύρω αίμα, κραυγές,
οι αλήθειες πικρές,
τόσα όνειρα κείτονται χάμω!
Κι επιμένεις να λες,
πως ζητάς αλλαγές,
μα ξανά χτίζεις πύργους στην άμμο!
Είσαι πια θεατής,
στην αρένα που ζεις,
κι εξοργίζεσαι μες τον αγώνα…
Δε σε πιάνει κανείς,
σε εκρήξεις οργής,
μα το βόλεμα, βόλεμα ακόμα!...
Στη μιζέρια βουτάς,
που είναι εχθρός της χαράς
και συνήθως μου λες είσαι λιώμα!
Παρωπίδες φοράς,
στις κραυγές της καρδιάς
και το μαύρο διαλέγεις για χρώμα!
Τη ζωή σου μου λες,
είναι κάποιες φορές,
που τη βρίσκεις πικρή σα φαρμάκι!
Το αντίδοτο βρες,
στης ψυχής τις πηγές,
κι ας τη σκέψη ν’ αντλήσει νεράκι!...
Πάντα η θλίψη είναι παγίδα,
απορυθμίζει του μυαλού μας την πυξίδα…
και μοιραία η ζωή μας μένει πάντοτε στα ίδια!
==============================================
Ν. Παπουλάκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου