ΥΠΑΡΧΩ!...

Σε ψάχνω,
Πέρα απ’ του ορίζοντα την άκρη,
Τα δειλινά της μοναξιάς.
Υπάρχω,
Κι αν μου ξεφύγει κάποιο δάκρυ…
Είναι από εκείνα της χαράς.

Σε ψάχνω,
Στα ξεχασμένα καλοκαίρια
Και στο χειμώνα που θα’ρθει.
Υπάρχω,
Τη σκέψη σου κρατώ στα χέρια
Και χρωματίζω τη σιωπή.

Σε ψάχνω,
Μέσα στο χθες, κάπου στο τότε,
Έτσι σε είχα ονειρευτεί.
Υπάρχω
Δε με πονάει πια το πότε,
Έχω αφορίσει τα γιατί…
Αρκεί που κάπου ζεις εσύ!!
===========================
Ν. Παπουλάκου.

ΑΛΑΒΑΣΤΡΙΝΕΣ ΣΙΩΠΕΣ!...

Αραχνοϋφαντες οι σκέψεις, ζωγραφίζουν τη ματιά σου,
κλείνεις τα ματοτσίνορα, για να μην προδοθείς.
Γιατί άλλα λεν οι πράξεις σου και άλλα η καρδιά σου,
και δεν αφήνει ο εγωϊσμός, σε κείνη να δοθείς!

Με αλαβάστρινες σιωπές γεμίζεις το ποτήρι,
η αποφυγή προσάναμμα και φλόγα στην καρδιά!
΄Ενα καθρέφτη ανεμελιάς κρεμάς στο παραθύρι
ξορκίζεις, υποτίθεται, σ' αυτόν τη μοναξιά!

Είναι λεπτά τα νήματα και οι ισορροπίες,
είναι βαριά τα βήματα κι αυτές οι συγκυρίες,
την πεθυμιά διχάζουν.
Και της καρδιάς σκιρτήματα, κόντρα στις θεωρίες,
στης λογικής τα πείσματα και τις αμφιβολίες,
πνίγονται και δειλιάζουν!
=================================================
Ν. Παπουλάκου.

ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΙΔΑ!

Eίναι οι σκέψεις θολές,
είναι οι λέξεις φτωχές,
κι όλα γύρω μια ξέφρενη κούρσα!
Της καρδιάς οι χαρές,
είναι πια λιγοστές,
κι απ’ τον κόσμο σας είναι απούσα!

Γύρω αίμα, κραυγές,
οι αλήθειες πικρές,
τόσα όνειρα κείτονται χάμω!
Κι επιμένεις να λες,
πως ζητάς αλλαγές,
μα ξανά χτίζεις πύργους στην άμμο!

Είσαι πια θεατής,
στην αρένα που ζεις,
κι εξοργίζεσαι μες τον αγώνα…
Δε σε πιάνει κανείς,
σε εκρήξεις οργής,
μα το βόλεμα, βόλεμα ακόμα!...

Στη μιζέρια βουτάς,
που είναι εχθρός της χαράς
και συνήθως μου λες είσαι λιώμα!
Παρωπίδες φοράς,
στις κραυγές της καρδιάς
και το μαύρο διαλέγεις για χρώμα!

Τη ζωή σου μου λες,
είναι κάποιες φορές,
που τη βρίσκεις πικρή σα φαρμάκι!
Το αντίδοτο βρες,
στης ψυχής τις πηγές,
κι ας τη σκέψη ν’ αντλήσει νεράκι!...

Πάντα η θλίψη είναι παγίδα,
απορυθμίζει του μυαλού μας την πυξίδα…
και μοιραία η ζωή μας μένει πάντοτε στα ίδια!
==============================================
Ν. Παπουλάκου.

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ...

΄Ενα πιάτο στο τραπέζι,
το ραδιόφωνο να παίζει,
τι κιαν έρχονται Χριστούγεννα ή Πάσχα...
Συντροφιά με αναμνήσεις,
απουσίας συγκινήσεις
κι οι δικοί σου να σου γνέφουν από τ' άστρα!

΄Ολα γύρω μοιάζαν ίδια,
ερημιά κι αποκαϊδια
κι όμως είπες ''βρε ζωή σε αγαπάω!''
Τι κι αν μ'άφησες μονάχο...
θάχεις λόγο που υπάρχω,
θα τον βρω κι όπου με πας, θα πάω!

Και σε πήρα από το χέρι,
σου αγόρασα λαμπάδα,
ναι, σε πήγα εαυτέ μου έξω βόλτα στη λιακάδα!...
Κι από τότε κάθε μέρα,
τη χαιρόμαστε μαζί...
αφού για όλους έχει κάτι, της ζωής το μαγαζί!
==============================================
Ν. Παπουλάκου

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΡΙΔΑΣ....

Το ουράνιο τόξο
έχει χρόνια να φανεί...
κι αυτό το γκρίζο της βροχής
σα πέπλο θολό
πέφτει στη γειτονιά των ονείρων!
Ψάχνεις για χρώματα
μα χρώμα άχρωμο,
διάσπαρτο παντού...
ομίχλη που τα πάντα σκεπάζει.
Ανόητα λόγια,
ακαθόριστες εικόνες,
παραστάσεις ασύνδετες,
σκόρπιες στα συντρίμμια της συνείδησης...
που έφαγαν τις σάρκες της
αγρίμια ανελέητα
και το στερέωμα αστράφτει και βροντά.
Η καρδιά μαρμάρωσε
μπροστά στο άδικο.
Ακατέργαστη πέτρα
στα σημεία των καιρών.
Σκαλωσιά για την ελπίδα
που τεντώνεται κι αγναντεύει
πέρα από το χάος
στην απεραντοσύνη του σύμπαντος!...
Τα χρώματα της ίριδας
πέρα στον ορίζοντα...
αναστηλώνεται η ελπίδα
ξαναγεννιέται φως
και μες το φως εσύ
υπάρχεις...ζεις...
Προχώρα!
===================
Νίκη Παπουλάκου (Δημοσιευμένο)