Κανείς δεν είναι κανενός!...

 

Τι άλλο πρέπει να μας συμβεί για να καταλάβουμε πως δεν μας ανήκει τίποτα από όλα αυτά που θεωρούμε κτήμα μας; Φτιάχνουμε σπίτια, έρχεται ένας κεραυνός, μια φωτιά, ένας σεισμός, μια πλημμύρα και το καταστρέφει μέσα σε λίγη ώρα, κάτι που μπορεί μια ζωή να αγωνίστηκες για να φτιάξεις. Περαστικοί είμαστε σ’ αυτή τη γη και τα πάντα είναι δανεικά και για λίγο. Φεύγεις κάποια στιγμή και τίποτα δεν παίρνεις μαζί, πέρα από αυτά που έζησες και αυτά που έπραξες. Αν αυτό το είχαμε κατανοήσει ίσως η Κοινωνία μας να ήταν μια ευτυχισμένη Κοινωνία με χαρούμενους ανθρώπους, με αγάπη και ειρήνη παντού.

Κανείς δεν είναι κανενός... όταν τελειώνει μια σχέση είτε φιλική, είτε ερωτική, είτε συζυγική, όσο κι αν αυτό πονάει οφείλεις να το δεχθείς... τι δουλειά έχουν τα μαχαίρια; Δυο άνθρωποι που έζησαν μαζί μεγάλωσαν παιδιά πώς καταλήγουν στο μαχαίρωμα; Ή παιδιά τους γονείς ή γονείς να σκοτώνουν τα παιδιά τους; Είναι θλιβερό αυτό που συμβαίνει τελευταία, η πανδημία και η καραντίνα ανέδειξαν τη νοσηρότητα κάποιων σχέσεων, η ενδοοικογενειακή βία σε έξαρση και η αγριότητα στο ζενίθ. Όλα στη ζωή έχουν αρχή και τέλος, κοιτώντας γύρω τη φύση και τα φυσικά φαινόμενα αυτό θα δούμε, τίποτα δε μένει αιώνια στο ίδιο μέρος. Πώς λοιπόν θα ξεφύγουμε εμείς από αυτό; Σημασία έχει να χαίρεσαι κάτι και να το ζεις όταν το έχεις κι αν κάποια στιγμή αυτό το κάτι πρέπει ή θέλει να φύγει, να κρατάς τα καλά που έζησες μαζί του και να προχωράς στη ζωή σου. Η ζωή είναι ανοιχτή για όλους, δε σταματά αν εμείς δεν το θελήσουμε. Με το να σκοτώνεις τον άλλον επειδή θέλει να φύγει, δεν κόβεις το νήμα μόνο της δικής του ζωής, έχει θάψει κι εσένα τον ίδιο!

Πόσοι άρρωστοι αλήθεια ζουν ανάμεσα μας; Πόσες άρρωστες σχέσεις πίσω από τις κλειστές πόρτες και παράθυρα; Πόση υγεία ψυχική παρέχουμε στα παιδιά μας που αύριο θα βγουν στην Κοινωνία και θα πρέπει να παραδώσουμε υγιείς πολίτες; Κάτι που συμβαίνει, σπανίως προκύπτει ξαφνικά εν βρασμώ ψυχής. Υποβόσκει καιρό ως πρόβλημα αλλά συνηθίσαμε να μη δίνουμε σημασία στις λεπτομέρειες. Οι λεπτομέρειες όμως ευθύνονται για το αποτέλεσμα. Σημεία που παραβλέψαμε κάποια στιγμή, μπορεί να μας πέσουν στο κεφάλι και να μας συνθλίψουν πιο κάτω. Κάποιες περίεργες συμπεριφορές χρήζουν διερεύνησης, αν δεν το κάνουμε έγκαιρα καταλήγουμε σε καταστάσεις μη ανατρέψιμες κάποιες φορές. Πρέπει να είμαστε πιο υπεύθυνα άτομα για το καλό το δικό μας και των άλλων.

Η δεκαετία της οικονομικής κρίσης συν τα 2 χρόνια του εγκλεισμού με την πανδημία, ανέδειξαν ενδοοικογενειακές παθογένειες, κάποιες θεραπεύτηκαν ίσως, κάποιες άλλες έφτασαν στα άκρα! Είτε πρόκειται για γονείς με παιδιά, είτε ζευγάρια, είτε συντρόφους. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια και η γκρίνια δεν καταλήγει συνήθως κάπου καλά. Ήρθε και ο εγκλεισμός κι έδεσε. Λυπηρό και αβάσταχτο όταν μέσα στο 2022 14 γυναίκες δολοφονήθηκαν από τον σύντροφο τους και μάλιστα με άγριο τρόπο. Σ’  αυτή τη Χώρα δυστυχώς φθάνουμε μετά το φόνο για πιστοποίηση … υστερούμε στην πρόληψη, ασφάλεια και προστασία. Και που είχαν εκφράσει κάποιες  τους φόβους τους, καμία προστασία δεν υπήρξε. Ίσως θα έπρεπε και όλοι εμείς να αναθεωρήσουμε τις περί ‘’ελευθερίας’’ απόψεις μας, που κάπου μας έχουν οδηγήσει σε ασυδοσία … κι αυτές οι σχέσεις με τον πρώτο τυχόντα, συγκατοικήσεις κλπ. Κάποτε οι γονείς έβαζαν λυτούς και δεμένους να πάρουν πληροφορίες για το άτομο που κάνει παρέα με την κόρη τους. Τώρα γνωρίζουν κάποιον τα κορίτσια φεύγουν από το σπίτι και συγκατοικούν χωρίς κανείς να ανησυχεί για κάτι. Μήπως τα έχουμε αφήσει όλα τα πράγματα στην τύχη στο όνομα της ελευθερίας και της ‘’εξέλιξης’’; Μήπως πρέπει να κάνουμε μια επανεκκίνηση;

Διανύουμε τον Αύγουστο, γνωστό ως μήνα των αδειών, για όποιους ισχύει ακόμα. Χαρείτε τη θάλασσα αλλά μην ξεχνάμε να παίρνουμε προφυλάξεις, δε χρειάζεται να μας το πουν, ή είμαστε υπεύθυνα άτομα ή όχι. Καλόν Αύγουστο, καλές διακοπές. Καλό 15 Αύγουστο!

+++

Νίκη Άννα Παπουλάκου.

Πηγή : Εφημ. ''Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ'' ΨΥΧΑΝΕΜΊΣΜΑΤΑ...