Πύρινη λαίλαπα παντού στην Ευρώπη, αλλά εμάς μας νοιάζει κατά πρώτον η Χώρα μας, και δυστυχώς καίγεται ανελέητα τα τελευταία χρόνια. Θρηνούμε καταστροφές σε τεράστιες εκτάσεις, καλλιέργειες, περιουσίες… ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα στην πρόσφατη της Πεντέλης, μόνο τραυματίες και μια αυτοκτονία ανθρώπου που δεν άντεξε στα 84 του χρόνια να βλέπει το σπίτι του να καίγεται για 3η φορά και πώς να αρχίσει από το μηδέν και πάλι; Και δεν άκουσα ούτε ένα συγνώμη γι’ αυτό, όπως και καμιά λύπη για τα σπίτια που κάηκαν και καίγονται και μένουν άνθρωποι στο δρόμο με τα ρούχα που φοράνε μόνο! Κάθε καταστροφή, είτε πρόκειται για φωτιά, είτε για πλημμύρα, ή σεισμό την αντιμετωπίζουμε με ύφος θριάμβου στο ότι δεν είχαμε θύματα και πέτυχε η έγκαιρη εκκένωση. Σαφώς και είναι θετικό το ότι δεν υπήρξαν θύματα, όμως τους ζωντανούς νεκρούς που αφήνει πίσω της μια καταστροφή, τους συμμεριζόμαστε; Δεν μπορούμε να ‘’θριαμβολογούμε’’ κάθε φορά παρακάμπτοντας τις ζημιές και τους ανθρώπους που χάνουν τα πάντα σε μια τέτοια καταστροφή. Είναι τραγικό να καίγεται το βιος σου και να μένεις μόνο με τα ρούχα που φοράς, όσο και να λέμε τα σπίτια γίνονται, ένας λόγος είναι, ο άνθρωπος που τον βρίσκει η συμφορά καταδικάζεται σε ένα ζωντανό θάνατο. Κι ούτε η καραμέλα ‘’ τα σπίτια φτιάχνονται, η ανθρώπινη ζωή έχει αξία’’ ταιριάζει, είναι μια ατάκα με δόση αλήθειας φυσικά, αλλά που διευκολύνει την αποφυγή ανάληψης ευθυνών. Δηλαδή κάποιος στα 60 του έστω που έχασε το σπίτι του και τα υπάρχοντα του, σε πόσα χρόνια, με τι κουράγια και τι χρήματα θα φτιάξει άλλο ανάλογο; Ας είμαστε πιο συνετοί λοιπόν όταν μιλάμε. Όσο για την αρωγή του Κράτους μετά από μια καταστροφή, ‘’ζήσε Μαύρε μου να φας τριφύλλι’’ αφ’ ενός και τα ποσά αποζημιώσεων υπό προϋποθέσεις κιόλας, χαιρετίσματα αφ ετέρου! Άσε που κάποιοι περιμένουν εδώ και 2 -3 χρόνια ακόμα. Βλέπεις η ενημέρωση του κοινού σταματάει στις πομπώδεις εξαγγελίες στήριξης πάντα, για θέμα εντυπώσεων, τη συνέχεια την ξέρουν οι ταλαίπωροι πολίτες που μπαίνουν στη λίστα της αναμονής και το κοινό ποτέ δεν μαθαίνει την εξέλιξη του θέματος. Μας έχουν δείξει κάτι π.χ. από τις περιοχές της Β. Εύβοιας που καταστράφηκαν ολοσχερώς πέρσι; Κάποια εξέλιξη, αποκατάσταση ζημιών, περιβάλλοντος; Αυτοί που μένουν εκεί υφίστανται τις συνέπειες όποιες κι αν είναι! Όλοι εμείς οι λοιποί το ζούμε όταν το βλέπουμε, όπως και την περασμένη εβδομάδα τη φωτιά στην Πεντέλη, και μετά το ξεχνάμε. Αλίμονο σε όποιον έχει την ατυχία να είναι μέσα στην καταστροφή. Σε τέτοιες στιγμές ξεχνάμε και τον ιό και τις προφυλάξεις κι ότι ήθελε προκύψει.
Πάντως αν μέσα στην Αττική δεν
μπορούμε να σώσουμε μία δύσκολη κατάσταση και να τη σταματήσουμε έγκαιρα, πόσο
μάλλον σε ραχούλες και βουνά σε όλη τη Χώρα. Ακούς 50 έως και 80 φωτιές το
24ωρο σε όλη τη Χώρα… αυτό το ράλι φωτιάς
σταματημό δεν έχει. Και μη μου πείτε πως για όλες φταίει η κλιματική
αλλαγή ή κάποια αμέλεια /απροσεξία. Ποτέ σχεδόν δεν πιάσαμε εμπρηστές, να
τιμωρηθούν παραδειγματικά. Δεν μπορεί όλες να γίνονται τυχαία!
Τουλάχιστον να μας γινόταν μάθημα
το κάθε τι που συμβαίνει και να μας έκανε πιο προνοητικούς και ενεργούς
πολίτες, καλά θα ήταν. Γιατί κι εμείς μπορούμε κάτι να κάνουμε … να καθαρίζουμε
τα χωράφια και τις αυλές π.χ. κι όχι να τα ρίχνουμε σε κάποιο διπλανό χωράφι,
να τα πηγαίνουμε σε μέρη ειδικά και συγκεκριμένα του κάθε Δήμου. Επίσης να
είμαστε προσεκτικοί στο πότε ανάβουμε φωτιά ή πετάμε το τσιγάρο μας και ότι
άλλο τέλος πάντων μπορούμε να κάνουμε. Οι Δήμοι επίσης θα έπρεπε να καθαρίζουν
τα οικόπεδα και να στέλνουν το λογαριασμό στους πολίτες που δεν το κάνουν από
μόνοι τους. Αυτά και άλλα πολλά μπορούν να γίνουν αλλά που δεν γίνονται. Προλαβαίνουμε
πάντως να κάνουμε ότι δεν κάναμε γι αυτό το καλοκαίρι και να προστατέψουμε τα
σπίτια μας όσο μπορούμε. Καλή δύναμη και στους πυροσβέστες και εθελοντές να αντέξουν
και να είναι αποτελεσματικοί!
Το κακό επίσης είναι ότι
αφανιζόμαστε με χίλιους τρόπους αργά και σταθερά. Ο πληθυσμός της Χώρας μας μειώθηκε
κατά 3.5% στην τελευταία δεκαετία, ήτοι τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης.
Φανταστείτε στην επόμενη πόσο θα έχει μειωθεί. Και δεν είναι λύση οι
ελληνοποιήσεις που είπε ο ΠΘ. Λύση ανάγκης ίσως ναι , αλλά όχι λύση διευθέτησης
του δημογραφικού προβλήματος.
Νίκη Άννα Παπουλάκου.
Πηγή : Εφημ. ''Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ'' Ψυχανεμίσματα... 28/07/22.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου