Ο κόσμος είμαστε όλοι εμείς!

 

Η κάθε στιγμή που περνά δεν γυρνά πίσω κι εμείς αλλάζουμε, το συναίσθημα εκπέμπει σε άλλη συχνότητα ανάλογα με τη στιγμή και το χρόνο ... τα θέλω και οι ανάγκες μεταβάλλονται στο διάβα της ζωής, Αδύνατη η επαναφορά της κάθε στιγμής που πέρασε, δυνατή όμως η επανεκκίνηση, για νέες στιγμές. Σημασία έχει να έχεις κοντά σου ανθρώπους που σε αγαπούν και είναι δίπλα σου από επιλογή και όχι από ανάγκη ... συνήθως δυστυχώς συναντάμε το δεύτερο! Αλλά και αυτό αντιμετωπίζεται αφού συνειδητοποιήσεις πως στη ζωή μας μπορεί να έχουμε πολλούς γνωστούς, αλλά οι άνθρωποι που μας αγαπούν μετριούνται στα δάκτυλα.

Κανείς δεν μπορεί να τα έχει ''όλα'' σ' αυτή τη ζωή , πάντα κάτι λείπει , το θέμα είναι να αναγνωρίσει κανείς το δικό του ''όλα'', δηλ. αυτά που πραγματικά χρειάζεται για να είναι καλά , κάπου εκεί κοντά σ' αυτήν την αναγνώριση βρίσκεται η ισορροπία και η ευτυχία !..  Αυτή την ισορροπία μας την έχουν στερήσει με κάθε τρόπο. Σκέφτομαι πως το πλέον θλιβεροτραγικό που μας συμβαίνει είναι η απόλυτη χειραγώγηση της σκέψης και του νου μας! Επίπλαστες ανάγκες μας δημιουργούν, που μας κάνουν να νιώθουμε δυστυχείς αν δεν μπορούμε να τις ικανοποιήσουμε, ειδικά τα τελευταία 15 χρόνια των ισχνών αγελάδων. Το πορτοφόλι αδυνατεί να ανταποκριθεί στα βασικά, πόσο μάλλον σε όλα αυτά που σου διαφημίζουν και πάντα με το ''στην εκπληκτική τιμή'' ... κάποια είδη΄από αυτά τόσο όσο ένας μισθός ή σύνταξη και πλέον, ή αν πρόκειται για αυτοκίνητα η ''εκπληκτική τιμή'' αντιστοιχεί σε εισόδημα 2 ετών τουλάχιστον για κάποιο εργαζόμενο ή συνταξιούχο. Άσε το άλλο... έχετε παρατηρήσει πως οι περισσότερες διαφημίσεις είναι σα να απευθύνονται σε καθυστερημένους διανοητικά; Γιατί άραγε; Μήπως οι στατιστικές τους αυτό λένε;

 Κάθε αναμονή και μία στάση στη ζωή μας, ένα γύρισμα προς τα πίσω...μια στασιμότητα! Με αυτό τον τρόπο μας χειραγωγούν, όλο κάτι μας πετούν για να περιμένουμε, όλο με κάτι μας φοβίζουν, όλο με κάτι μας μπερδεύουν τη σκέψη. Μετά την καταστροφική επέλαση της πανδημίας (που λειτούργησε ως βασικό εργαλείο επιβολής δύναμης, απαγορεύσεων  και στέρησης ελευθερίας του ατόμου), περάσαμε στην επιβολή υποχρεωτικών εξόδων για σπίτια, αυτοκίνητα, ασφάλιστρα, και στο λαβύρινθο της ψηφιακής ζωής, τάχα για την ευκολία μας, χωρίς καμιά εγγύηση ασφάλειας, ήδη βλέπουμε παραβιάσεις απορρήτων σε Τράπεζες, σε δίκτυα κλπ.  Τελικά καταλήξαμε στρατιωτάκια στη σειρά.  Μετρούσαν μέρες και μετρούν για τη θητεία, ε τώρα στρατευτήκαμε άπαντες! Τα κεφάλια κάτω κι ότι ζητούν να το κάνεις, διαφορετικά πρόστιμα και ποινές!Το καταλάβατε φαντάζομαι πως αυξήθηκαν τα ασφάλιστρα και στα Ι.Χ. προστέθηκαν οι καλύψεις που ζητά η Κυβέρνηση. Αν δεν έχεις κάλυψη ασφαλιστική είτε σε αυτ/το, είτε σε σπίτι για τους συγκεκριμένους λόγους δεν θα δικαιούσαι αποζημίωσης σε περίπτωση ζημιάς από φυσικά φαινόμενα. Άραγε τα προκάτ σπίτια που δεν τα ασφαλίζουν οι Ασφαλιστικές, είναι χαμένα από χέρι; Ούτε Ασφάλεια, ούτε Κράτος για αυτούς αν ω μη γένοιτο, συμβεί κάτι;  Δηλαδή όποιος δεν έχει χτιστό σπίτι με τούβλο, δε θεωρείται πως έχει σπίτι; Κι αν είναι έτσι γιατί τον χρεώνουν ΕΝΦΙΑ και τα τοιαύτα; Κάποιος θα έπρεπε να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα. Γιατί συνήθως ο πολίτης δε γνωρίζει κι όταν φθάσει σε ανάγκη, βρίσκει τοίχο. Τότε μαθαίνει πως είναι εκτός. Όπως και με τις προϋποθέσεις που βάζουν σε όλα, πόσοι μένουν έξω από το σύστημα επιδότησης ή επιδόματος;  Όπως και τώρα για επιστροφή ενός ενοικίου, βασική προϋπόθεση η καταβολή του ενοικίου ηλεκτρονικά.  Πάλι κάποιοι θα μείνουν εκτός! Άλλωστε το έχουμε πει, πως τα επιδόματα και τα βοηθήματα δε σώζουν την κατάσταση, ούτε αλλάζουν κάτι! Το πρόβλημα της ανέχειας παραμένει και οδηγεί ακούσια τον κάθε πολίτη που έχει πρόβλημα, στην οδό της επαιτείας. Οι γνωστοί νυκοκυραίοι του χθες, κατέληξαν επαίτες. Άλλος ένας λόγος που ο κόσμος δεν αντιδρά, τον πνίγουν τα προβλήματα και οι υποχρεώσεις. Με κομμένα φτερά πώς να πετάξεις; Οι λίγοι πάντα κάνουν τη διαφορά, αλλά φαίνεται πως στις μέρες μας ούτε οι λίγοι δεν μπορούν να κάνουν πράγματα.

 Όλοι για ειρήνη μιλούν και μόνο ειρήνη δεν υπάρχει. Όλο σταματάει ο πόλεμος κι όλο συνεχίζει ή απλώνεται αλλού ... να και η Μέση Ανατολή. Σε αναβρασμό ο Πλανήτης και αθώοι φεύγουν, καταστρέφονται οι ζωές τους για τα καπρίτσια των ισχυρών. Η ανθρώπινη αξία έχει περάσει σε τελευταία μοίρα, φαίνεται από πολλά αυτό πλέον! Τα Κράτη ζητούν εξουσία στη ζωή των πολιτών και σε καιρό πολέμου αλλά και σε καιρό ειρήνης. Έχουν ήδη μπει ακόμα και μέσα στο σπίτι μας, λίγο πιο κάτω θα αποκτήσουν την πλήρη επιτήρηση.

Η φτώχεια και η πείνα συνεχίζουν να αποδεκατίζουν γενιές. Αυτά τα συντρίμμια των πολέμων είναι τραγικό να τα δέχονται και μόνο ως εικόνα οι λεγόμενοι πολιτισμένοι λαοί σήμερα. Και τέλος για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ας δούμε και την καθημερινότητα μας κα θα ανακαλύψουμε πως η βία και ο πόλεμος μεταξύ των ανθρώπων είναι πλέον συμπεριφορές καθημερινές. Δε φτάνει να καταδικάζουμε τη βία και τον πόλεμο, αν δεν τα βγάλουμε από την καθημερινότητα μας. Για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να αλλάξουμε όλοι εμείς. Γιατί ο κόσμος είμαστε εμείς!

 Νίκη Άννα Παπουλάκου.

Πηγή : Εφημ. ''Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ''

             Ψυχανεμίσματα ...    19 Ιουν. 2025.