Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ!

 

Mε αφορμή τον εορτασμό της ημέρας Ποίησης 21 Μάρτη κάθε χρόνο, γράφω κάποιες σκέψεις να τις μοιραστώ μαζί σας και να ευχηθώ σε όλους τους ποιητές, επιστροφή στη Χώρα της ελπίδας και των οραμάτων, ίσως ακόμα και στην έμμετρη ποίηση σαν μια διέξοδο στο ‘’αδιέξοδο’’ του ελληνικού στίχου. Ίσως αρχίσει κι ο αναγνώστης να αγοράζει και να διαβάζει ποίηση, καλύπτοντας τη δίψα του για όλα όσα θέλει να ονειρευτεί, για όλα όσα θέλει να ελπίσει, για όλα όσα θέλει να ζήσει.

Η ποιητική γραφή είναι μία έκφραση που γεννήθηκε στον Ελληνικό Χώρο και που είναι τόσο παρεξηγημένη στην εποχή μας. Στον ιερό ναό της Δημιουργίας είναι η ‘’προίκα’’ της Λογοτεχνίας! Ο ποιητής είναι προφήτης, επαναστάτης, οραματιστής, ονειροπόλος και πολλά άλλα! Φυσικός αποδέκτης, ο μέσος κοινός αναγνώστης που τόσο παραμελήθηκε τα τελευταία χρόνια, καθότι η ποίηση απευθύνεται και κατευθύνεται, θα μπορούσε κανείς  να πει, σε μια οικογένεια ποιητών μόνο, που ανταλλάσουν βιβλία και χειροκροτήματα,  απαγγέλουν, χαρίζουν βιβλία ποίησης που κάποια στιγμή καταλήγουν στο καλάθι αχρήστων ή στην καλύτερη περίπτωση, σε κάποιο πανέρι στο Μοναστηράκι.

Η ποίηση πρέπει να έχει όραμα και σκοπό ύπαρξης. Πρέπει να απευθύνεται στο κοινό, στο μέσο άνθρωπο, διαφορετικά δεν έχει λόγο ύπαρξης και μοιραία αργοπεθαίνει! Πρέπει να είναι αντικειμενικά καλή, αναγνώσιμη και εύληπτη! Να πλησιάσει και πάλι τον αναγνώστη που διψά για ιδέες, σκέψεις, οράματα! Τι νόημα έχει η ανταλλαγή ‘’ποιητικών’’ συλλογών μεταξύ ‘’κουλτουριάρηδων’’ μόνο, που μόνο οι ίδιοι ίσως μπορούν να κατανοήσουν, να προσεγγίσουν και να κρίνουν το κάθε νεόκοπο ποίημα;

Το σύστημα προωθεί εδώ και χρόνια και προβάλλει τους ‘’σκοτεινούς ποιητές’’! Ίσως γιατί αυτοί είναι ‘’ακίνδυνοι’’! Συνηθίζεται να ακούμε το ‘’η ποίηση δεν πουλάει’’, κάτι που ανάγκαζε και αναγκάζει τους ποιητές να χρηματοδοτούν τις εκδόσεις των ποιητικών τους συλλογών και φυσικά όχι απλώς χωρίς κέρδος, αλλά χωρίς καν να καλύπτουν το κόστος έκδοσης. Μα πώς να πουλήσει η ποίηση; Με τόσα αντιποιητικά, εγκεφαλικά, δυσνόητα, μέχρι και αντιαισθητικά ποιήματα που προβάλλονται τα τελευταία 30-40 χρόνια, ποιήματα που αντί για βάθος και νόημα, προσφέρουν το ακαταλαβίστικο; Ποιήματα με λεκτικούς και νοηματικούς ακροβατισμούς, χάριν εντυπωσιασμού και μόνον! Και μη μου πείτε ότι είστε της θεωρίας πως ‘’οτιδήποτε δυσνόητο και ακαταλαβίστικο’’ είναι και το πλέον αριστουργηματικό έργο;

Υπάρχουν δύο μορφές ποίησης, κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα! Η πηγαία και αυτοφυής, και η δασκαλεμένη ή επηρεασμένη με την προπαγάνδα της δήθεν πρωτοπορίας, του νέου! Κάνοντας έναν ειλικρινή απολογισμό των τελευταίων 40 χρόνων, θα καταλήξουμε πως υπήρξε ποιητική ένδεια. Υπήρξε, υπάρχει όμως; Ή απλώς το Σύστημα και οι τάσεις την έριξαν στην αφάνεια με το να προβάλλουν μόνο την ακαταλαβίστικη μορφή της, κι όχι την εύληπτη και κατανοητή;

Θεωρώ πάντως πως χρειάζεται μια κάποια στροφή στην παραδοσιακή ποίηση, άλλωστε εκεί φαίνεται και η πηγαία ικανότητα του εμπνευσμένου αληθινού ποιητή. Ο λόγος στη γραφή της ποίησης πρέπει να είναι άψογος. Να υπάρχει μέτρο, τομή, ομοιοκαταληξία (όχι απαραίτητα), ευφωνία και τέλος, γλωσσική , γραμματική και συντακτική επάρκεια. Πιθανόν η δυσκολία όλων αυτών, οδήγησε στα δυσνόητα και ενίοτε αντιαισθητικά έργα, που πελαγοδρομούν σε ποταμούς βαρύγδουπων λέξεων , ατάκτως γραμμένων.

Το ποίημα πρέπει να έχει νόημα, αισθητική και σκοπό γραφής. Αν δε σου βγει το πολύ σε μια ώρα, ας’ το καλύτερα γιατί μετά περνάς στην ‘’αυτόματη γραφή’’, έχει φύγει από την έμπνευση και το όραμα. Ο Πλάτων είχε πει ότι αν ένα ποίημα δεν έχει μέτρο και ρυθμό είναι οτιδήποτε άλλα εκτός από ποίημα. Προσφάτως δε κυκλοφορεί η ‘’αφηγηματική ποίηση’’ ευρέως, σκέψεις, αισθήματα, απόψεις γραμμένες στο χαρτί, βαφτίζονται ποίηση. Τον πεζό λόγο ή τόσες άλλες μορφές Λογοτεχνίας, τις έχουμε ξεχάσει κι έχουμε κολλήσει να χαρακτηρίζουμε ότι γράφεται, ως ποίηση και τους γράφοντες ποιητές.

Εύχομαι να έδωσα ένα ερέθισμα για σκέψη και νέες δημιουργίες γεμάτες έμπνευση, με κατανοητές έννοιες που να αγγίζουν και να διεγείρουν νου και ψυχή του αναγνώστη. Επιτυχία του όποιου πονήματος κατ’ εμέ είναι το να ξυπνά, να λέει κάτι σε κάθε αναγνώστη, ας είναι και διαφορετικό στον καθένα, ακόμα καλύτερα. Το να γράφεις κάτι και να το καταλαβαίνεις μόνο εσύ δεν είναι τέχνη, απλώς προσωπική εκτόνωση. Κάπως έτσι πρέπει να βγήκε και το ‘’τι θέλει να πει ο ποιητής’’.

Νίκη Παπουλάκου.

Πηγή : Εφημ. ''Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ''

                Ψυχανεμίσματα ... Πέμπτη 20.3.2025