Πέρα από τη λεηλασία ετών στα εισοδήματα, αυτή την ψυχική φθορά επί καθημερινής βάσεως την έχει υπολογίσει κανείς; Και δυστυχώς αυτή είναι η μεγαλύτερη βλάβη, κάτι που δεν αποκαθίσταται και δεν αποζημιώνεται με χρήμα! Ήρθαν και τα 2 χρόνια καραντίνας και εγκλεισμού, 2 χρόνια που πέρα από τις οικονομικές δυσκολίες, είχαμε και τον τρόμο της αρρώστιας και του θανάτου και συνεχίζουμε στις ταλαντεύσεις των ασθενειών, τις προτροπές για εμβολιασμούς γενικώς, την καθημερινή αναφορά διαφόρων ασθενειών κλπ. δηλαδή να κοιμάσαι και να ξυπνάς και να ψάχνεσαι στους γιατρούς συνέχεια. Τώρα μάλιστα που είναι όλα δωρεάν στη Δημόσια Υγεία, με το παραμικρό να τρέχεις να ψάχνεσαι! Αυτό σου λένε οι ‘’διαφημίσεις’’ ασθενειών, πονάς εδώ τρέχα, βήχεις τρέχα, συναχώθηκες τρέχα. ¨Οσο δε για τους άνω των 60, ε αυτούς τους έχουν ξετινάξει! Η καμπάνα συνέχεια γι αυτούς χτυπάει! Οι νεώτεροι θα πρέπει να τρέμουν μόλις πατήσουν τα 60 από τα τόσα που ακούνε! Και πού να βρεις ψυχική ηρεμία ζώντας μια τέτοια κατάσταση; Έχουμε και το νέο τρόμο με τις καιρικές συνθήκες πλέον, λες και είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και σημαίνει συναγερμός για να κλειστούμε μέσα. Άλλη ταραχή κι αυτή κι άλλοτε έχει κάποια βάση η έντονη προειδοποίηση, άλλοτε καμία. Μας έπεσαν και οι σεισμοί κι έδεσε το γλυκό του τρόμου. Πάντως ανεξάρτητα από όλα αυτά, γεγονός είναι ότι έχει ολοκληρωθεί η ασπίδα προστασίας για τους άνω των 60 σε όλα… θα πάνε ή από ιό (εάν δε συμμορφωθούν με τις υποδείξεις), ή από τις παρενέργειες, ή από πείνα, ή από στενοχώρια ή από τόσες άλλες περιπτώσεις ασθενειών ή απροόπτων συμβάντων.
Εκείνοι που πληρώνουν τη νύφη πάντα, ειδικά τα τελευταία χρόνια είναι οφθαλμοφανές, είναι εκείνοι οι συνεπείς πολίτες, αυτοί που δεν έκλεψαν, δεν παρανόμησαν, δεν έφαγαν με δέκα μασέλες και δεν δωροδοκήθηκαν. Είναι τα μόνιμα υποζύγια και φυσικά γενικώς οι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Όπως επίσης ακόμα εξακολουθεί η πολιτική 2 ταχυτήτων, για να μην πω πολλών. στα εργασιακά δικαιώματα και απολαβές μεταξύ Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα. Η δουλειά από τη δουλεία ένας τόνος διαφορά. Η δουλεία μετατρέπει τον άνθρωπο σε αντικείμενο προς ιδιοκτησία. "Πως γίνεται οι άλλοι να ορίζουν τη μοίρα μας και να μας την επιβάλλουν κι εμείς να το δεχόμαστε;" Είχε πει ο Γιάννης Ρίτσος- Και το ερώτημα παραμένει ζωντανό ακόμα! Ο θυμός της πολυθρόνας και του καναπέ δε βγάζει πουθενά, η αγανάκτηση εκφραζόμενη μόνο με λόγια και ύβρεις πληκτρολογώντας στο διαδίκτυο από την ασφάλεια του σπιτιού μας ομοίως! Μόνο η αλλαγή στάσης ζωής σε όλα αυτά που σε θυμώνουν και σε αγανακτούν, μπορεί να οδηγήσει κάπου! Το να φωνάζεις για την ακρίβεια και την ίδια στιγμή να αγοράζεις αυτό που βρίζεις, είναι αυτό που λέει ο λαός ‘’σκυλί που γαυγίζει δε δαγκώνει’’! Κι αυτό το ξέρουν ότι είσαι μόνο φωνή και δε δίνουν σημασία. Πορεύονται με τις καταναλώσεις, τις τηλεθεάσεις και τα τοιαύτα και βάσει αυτών αποφασίζουν κι όχι με το τι σε καίει. Μόνοι μας δίνουμε δικαίωμα να μας δουλεύουν και να μας φορτώνουν διάφορα.
Γιατί δηλαδή έπρεπε να μας επιβάλουν τον εγκλεισμό για να μας δει και το σπίτι μας λίγο; Κάποιοι ,όχι όλοι ευτυχώς, ξενύχτια, ταξίδια, ψώνια, μεγάλη ζωή ακόμα και με δανεικά. Κάποιοι προτιμούσαν να πάρουν το ακριβό κινητό ή την τηλεόραση, από το να πληρώσουν το δάνειο ή το νοίκι τους. Προσωπικά δεν λυπάμαι αυτή την κατηγορία ανθρώπων, επιλογή τους, λυπάμαι όλους αυτούς που έζησαν συντηρητικά και μετρημένα μια ζωή και τώρα δεν έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς, να πάρουν φάρμακα και να πάνε μια βόλτα. Αυτοί σηκώνουν στις πλάτες όλο το βάρος της αναπηρίας της Κοινωνίας και του Κράτους. Κι έτσι όπως εξελίσσεται το θέμα Δημόσια υγεία και περίθαλψη, έτσι και δεν έχεις μη σου λάχει να αρρωστήσεις και να χρειαστείς εξετάσεις ειδικές και χειρουργείο, είσαι χαμένος από χέρι! Όχι πως δε συνέβαινε αυτό φυσικά, όμως υπήρχε και ο φόβος, λειτουργούσε στα κρυφά, με τη μορφή γνωριμιών ή φακελάκι. Τώρα πια απροκάλυπτα αν δε θες να περιμένεις στη σειρά για χειρουργείο, ή πας στα απογευματινά του Δημοσίου και πληρώνεις ή πας στον Ιδιωτικό Τομέα που πληρώνεις στο ολόκληρο τα πάντα!
Πώς κατάντησαν τη ζωή μας; Μας έκλεψαν το γέλιο, την ξενοιασιά, τα όνειρα για καλύτερες μέρες, τη χαρά, τη διασκέδαση, την ανθρώπινη επαφή, τη σκέψη, την κρίση μας, ακόμα και η ανθρωπιά μας αλλοιώθηκε! Και δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι από όλα αυτά, εάν ο καθένας από εμάς δεν αλλάξει τον τρόπο που βλέπει και κρίνει τα πράγματα, δεν αλλάξει τρόπο και στάση ζωής απέναντι σε όλα! Επανεκκίνηση εδώ και τώρα λοιπόν! Καλό μας μήνα!
+++
Νίκη Άννα Παπουλάκου.
Πηγή: Εφημ. ''Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ'' Ψυχανεμίσματα... 08.12.22
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου