Εθισμός η μάστιγα της εποχής.

 

Δεν είναι ο χρόνος που δένει τους ανθρώπους, είναι οι στιγμές, τα γεγονότα, οι πράξεις, τα αισθήματα! Υπάρχουν περιπτώσεις που αργείς να το αντιληφθείς αυτό και μόνο όταν μεσολαβήσει ένα γεγονός, μια δυσκολία, βλέπεις συμπεριφορές που κάθε άλλο παρά δικούς, κοντινούς ανθρώπους θυμίζουν. Πρέπει να βρίσκεις τη δύναμη να απομακρύνεσαι από οποιονδήποτε σε μειώνει και περιορίζει το “οξυγόνο” σου. Μακριά από την αρνητική δύναμη των χειριστικών ανθρώπων. Το όπλο τους; Σου δημιουργούν ενοχές και τύψεις που φέρνουν σε σένα ψυχική φθορά και σ’ εκείνους ικανοποίηση. Μην υποτιμάτε τον εαυτό σας, μην επιτρέπετε σε ΚΑΝΕΝΑΝ να σας υποτιμάει, λογοκρίνει, μειώνει.
Μην έχετε στη ζωή σας ανθρώπους που σας βάζουν σε διαδικασία να απολογηθείτε. Ο καλύτερος κριτής είναι το ένστικτό σας! Μην ξοδεύετε δευτερόλεπτο με ανθρώπους που δε σας εκτιμούν. Αν σας αγαπάει κάποιος θα είναι στη ζωή σας. Αν θέλει να σας δει, θα σας δει ! Αν θέλει να σας βρει, θα σας βρει. ''Όποιος θέλει να με φιλήσει, ξέρει πού είναι το μάγουλο μου'' έλεγε ο πατέρας μου.

Άλλοτε πάλι, όταν για Χ λόγους παύεις να είσαι ''χρήσιμος'' σε κάποιους, έστω και για λίγο, τότε ανακαλύπτεις πως ήταν ''δίπλα'' σου μόνο γι' αυτό, για τη ''χρησιμότητα'' σου κι όχι για σένα ... στη συνέχεια φυσικά αποσύρεις την χρησιμότητα σου από τα συγκεκριμένα άτομα! ...

Η αξία σου δεν μειώνεται από την αδυναμία κάποιου να τη δει. Αν ο άλλος δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει αυτό που έχεις να δώσεις, ή έδωσες, ίσως δεν είναι αρκετά ώριμος. Όπως και να χει, είναι δικό του θέμα, όχι δικό σου. Είναι λάθος να χαμηλώνεις για να νιώθει ο άλλος καλά... το σωστό θα ήταν να ψηλώσει να σε φτάσει κι αν δεν το μπορεί να το αποδεχθεί ως έχει ... έκαστος στο ύψος του... η αποδοχή είναι το παν, αγάπη και φιλία χωρίς αποδοχή κάποια στιγμή θα σπάσει μοιραία.

Και να θυμάστε πως : οι άνθρωποι δε σε θυμούνται, ούτε σε νοιάζονται όταν είσαι μόνος ή χρειάζεσαι βοήθεια, συντροφιά, κάτι... σε θυμούνται μόνο όταν είναι μόνοι αυτοί και/ ή χρειάζονται κάτι! Από τη στιγμή που το ανακαλύπτεις, το διαπιστώνεις, αλλάζεις ρότα τους βάζεις κι εσύ στη λίστα των αναγκών σου και βάσει αυτών πλέον θα τους θυμάσαι. Απλά τα πράγματα.

Άλλοι πάλι μπερδεύουν την αγένεια με την ειλικρίνεια και το χύμα με την απλότητα ... μην προσπαθήσεις να τους αλλάξεις γνώμη, ενέργεια θα χάσεις, αφησέ τους στην πλάνη τους και προχώρα, πιο κάτω θα συναντήσεις ανθρώπους να ταιριάζουν τα χνώτα σας. Μάταιο και ψυχοφθόρο να σπαταλάς χρόνο σε ανθρώπους που μόνο αφαιρούν δίχως ποτέ να προσθέτουν... σου αφαιρούν ενέργεια, σε εξαντλούν. «Ανήκουμε εκεί που μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα, εκεί που κατανοούν το χιούμορ και την τρέλα μας. Εκεί που δεν γινόμαστε παρεξηγήσιμοι και μπορούμε να δείξουμε την πιο τρελή πλευρά του εαυτού μας, με την καλή έννοια, χωρίς να μας κοιτούν περίεργα.

Το χιούμορ έχει να κάνει και με το δείκτη νοημοσύνης του κάθε ανθρώπου. Άρα με τους ανθρώπους που έχουμε πάνω κάτω το ίδιο IQ, καταλαβαινόμαστε καλύτερα και γινόμαστε πιο κατανοητοί.»

Το να μην εκτιμάς είναι ψυχική αναπηρία. Το να μην έχεις την καλή διάθεση να ανταποδώσεις την αγάπη η την βοήθεια σε κάποια βαθμό, σε κάποια μορφή, υποδηλώνει ψυχική φτώχεια και ναρκισσισμό. Το να βλάπτεις χωρίς ενδοιασμούς κάποιον που σου έχει φερθεί καλά, θεωρείται μια άσχημη ασθένεια της ψυχής που χρειάζεται θεραπεία.

Ο άνθρωπος που έχει απενεργοποιημένη συνείδηση βρίσκει δικαιολογίες για κάθε του πράξη. Η έλλειψη ενσυναίσθησης για τον συνάνθρωπο τον καθιστά καθιστά αδίστακτο, εγωκεντρικό, τοξικό! Δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση από την αποχή και την παραίτηση. Ο δε εθισμός η μάστιγα της εποχής.Καταλήξαμε να ακούμε για χιλιόμετρα που καίει η φωτιά δάση ή σπίτια, για βόμβες και νεκρούς, για πλημμύρες ομοίως, σα να ακούμε δελτίο καιρού ... έτσι χωρίς να το καταλαβαίνουμε επέρχεται εθισμός σε πολλά που έχουν συμβεί, που συμβαίνουν και που θα συμβούν στο μέλλον ... και φυσικά αυτοί που κινούν τα νήματα το γνωρίζουν. Η ζωή μας εξελίσσεται σε ένα μόνιμο φόβο, μέσα σε αβεβαιότητα, προσμένοντας τα χειρότερα. Άνθρωπος εναντίον ανθρώπου, η οργή της φύσης, οι αρρώστιες, μας κλέβουν ανάσες, μας κλέβουν ζωή. Ενας ακόμα λόγος για να μην την σπαταλάς άσκοπα για κανέναν που δεν το αξίζει! Σε λίγο δεν θα έχουμε αέρα να αναπνεύσουμε, ειδικά η Αττική με τα 5 και πλέον εκατομ. Κατοίκους, με καμένους όλους τους πνεύμονες πρασίνου γύρω, η μόλυνση της ατμόσφαιρας θα φτάσει στα ύψη, άσε που με τις πρώτες βροχές θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τις πλημμύρες μετά από τόσα καμένα ... τεράστια οικολογική καταστροφή σε όλη τη Χώρα. Κρίμα ... δεν υπάρχουν λόγια ... και το ''όλα γίνονται'' είναι απλώς μια κουβέντα, χρειάζεται χρήμα και χρόνος για να γίνουν απ' την αρχή και πάλι δεν θα είναι τα ίδια, για κάποιους η φωτιά πήρε και τις αναμνήσεις του καθενός και τη ζωή του μαζί και την έρριξε στις στάχτες! ... Μοιάζει με αυτό που λέμε '΄όποιος χάνει στα χαρτιά κερδίζει στην αγάπη''.

Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει ... καραβάνι άστεγων και κατατρεγμένων από τις φλόγες στο δρόμο... τέτοιο κακό δε νομίζω πως έχουμε ζήσει ξανά. Ποια ασφάλεια να νιώθει κανείς πλέον και πού; Δέκα χρόνια τώρα αποδεκατίζεται το πορτοφόλι του Έλληνα και η ψυχολογία του και πάνω που πήγαινε κάπου να σταθεροποιηθεί, να και η πανδημία του έδωσε μια και τον αποτέλειωσε. Το αφήγημα της ελευθερίας μέσω εμβολιασμού φαίνεται πως καταρρέει κι όσο για την κανονικότητα, αυτή που ξέραμε όπως την ξέραμε δεν θα επανέλθει ... ούτε περνάμε μια παροδική αναστάτωση και δυσκολία! Είμαστε στο ξεκίνημα ενός εντελώς διαφορετικού τρόπου ζωής και δεδομένων με απώλεια ελευθεριών, δικαιωμάτων κλπ. και θα πρέπει να δει ο καθένας μας πως θα το διαχειριστεί όλο αυτό και πώς όσο το δυνατόν μπορεί να προσαρμοστεί σε αυτά που έρχονται.

Τι καλοκαίρι κι αυτό ... καλό υπόλοιπο Αυγούστου.

Νίκη ΆνναΠαπουλάκου.

Πηγή: Εφημ. ''Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ'' Ψυχανεμίσματα... 26/8/21