Οι μεγάλες αγάπες, όπως έρχονται , φεύγουν, Μας τραντάζουν για λίγο, μας ξυπνούν, μας μαγεύουν! Μα όταν όλα τελειώσουν, μένουν άδεια τα χέρια, Και ο πόνος στα στήθη, σου καρφώνει μαχαίρια! Οι μεγάλες αγάπες στης ζωής το βιβλίο, Μες τη σκέψη φωλιάζουν κι ένας κλαίει για δύο! Σα σκιές γυροφέρνουν και μας κόβουν τη θέα, Μένει δίψα στα χείλη και η πίκρα παρέα! Δεν ξεθώριασαν βλέπεις, στης ζωής την πορεία, Ότι λίγο κρατάει, διατηρεί τη μαγεία!... Ανεξίτηλες μνήμες, σμιλεμένα σημάδια, Τα κενά μας γεμίζουν, κάποια άχαρα βράδια! Οι μεγάλες αγάπες, την αυγή ξεψυχάνε, Και χωρίζουν οι στράτες κι οι αναμνήσεις πονάνε! |
| ---------------- | Νίκη Παπουλάκου |
2 σχόλια:
Mαχαιρια που πονάνε Νιάννα μου οι αναμνήσεις ...γιατί πάντα οι μεγάλες αγάπες χαρακώνουν μέσα μας !!!
την αγάπη μου πάντα !!ΥΠΈΡΟΧΟ !!!
Ναι Δεσποινά μου, μένουν στη μνήμη καλό απόγευμα!!
Δημοσίευση σχολίου