ΔΙΑΚΟΣ - ΑΛΑΜΑΝΑ

 

Η φωτο από το enikos.gr

Ήταν απομεσήμερο εικοσιεννιά του Απρίλη,

τότε που ο Διάκος κράταγε με πείσμα το γιοφύρι.

Στην Αλαμάνα απόμενε με λίγα παλληκάρια,

που είχαν τόλμη περισσή και πείσμα σαν λιοντάρια!

Όλη τη μέρα κράταγαν μέχρι νωρίς το γιόμα,

χτυπούσαν με τη σπάθα τους γερά σώμα με σώμα!

Και οι πασάδες λύσσαγαν κι οι δυο απ' το κακό τους,

πος είναι τάχα ο Γραικός εκιός ανάμεσό τους;

''Τι καρτεράτε ορέ σκυλιά και δε μας προσκυνάτε,

θαρρείτε ότι για πολύ τη σπάθα θα κρατάτε;''

Αυτά ο Βρυώνς έκραξε και ο Μεχμέτ φωνάζει:

''Θάνατος στους Γκιαούρηδες, θάνατος τους ταιριάζει!''

Οι Άπιστοι εκύκλωσαν τριγύρω το γιοφύρι,

εκιό το απομεσήμερο, 29 του Απρίλη!

Κλαγές από όπλα άκουγες, φωνές, αλλαλαγμούς,

κι ο Διάκος ορθός έστεκε μπρος σε σωρό νεκρούς.

Γερά κρατούσε το σπαθί, γερά με αυτό χτυπούσε,

μα κάποιο βόλι άπιστου, τη σπάθα που κρατούσε,

χτυπά και κόβη τη στα δυο, μένει γυμνό το χέρι,

μα ο Διάκος δεν ελύγισε , του έμενε το μαχαίρι!

Ποτάμι αίμα γύρω του κι ο ίδιος λαβωμένος

τα πόδια του δεν τον κρατούν μα πολεμά με σθένος!

Τρέχουν τον πιάνουν ζωντανό και λάφυρο τον φέρνουν,

μεσ' των Πασάδων τη σκηνή και τον αλυσσοδένουν.

''Σκλάβε'' του λέει ο Μεχμέτ, 'λυπάμαι σου τα κάλλη,

τη μυρωμένη νιότη σου, το αγέρωχο κεφάλι!

Παράτα τις ιδέες σου, άλλαξε το μυαλό σου

θε να σε βάλω σε θρονί, θα προσκυνούν εμπρός σου!

Έλα λοιπόν, γιατί αργείς απάντηση να δώσεις;

σκέψου καλά πριν αρνηθείς, για θα το μετανιώσεις!'

'' Κι εγώ σου τάζω ότι ποθείς'' του λέει κι ο Βρυώνης,

την πίστη σου να απαρνηθείς αλλιώς δεν την γλυτώνεις!

Έλα Γραικέ προσκύνα με, χάρισμα η ζωή σου,

είσαι λεβέντης άμυαλε, το λέει η ψυχή σου!''

Ο Διάκος που περήφανα στα μάτια τους κοιτούσε,

ετίναξε την κεφαλή κι αγέρωχα απαντούσε :

''Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας μουρτάτες να χαθείτε,

οχτρεύομαι τις δόξες σας και τις τιμές χαρείτε!

Εγώ Γραικός γεννήθηκα, γραικός θε να πεθάνω,

δε με πλανεύεις άπιστε, την πίστη μου δε χάνω.

Μόνο που ο Χάρος έρχεται νωρίς για να με πάρει,

μεσ το άνθισμα της Λευτεριάς και το χλωρό χορτάρι!

Μου φτάνει που αντίκρυσα τη Λευτεριά από πέρα,

κι η Άνοιξη με το άρμα της να σχίζουν τον αέρα!'' 

Ωργίσθη ο Μεχμέτ Αλής και σαν σκυλί ουρλιάζει...

τα μάτια του πετούν φωτιές και όλους τους τρομάζει!

'' Σουβλίστε τον τον Άπιστο, μια και μυαλό δεν έχει,

να δούμε η σάρκα του ραγιά ως πότε θα αντέχει!''

'' Κι αν με σουβλίσεις  Άπιστε, ένας Γραικός θα σβήσει,

που όμως για τη λευτεριά κληρονομιά θα αφήσει!

Έχετε γεια ψηλά βουνά και κλέφτικα λημέρια, 

πεθαίνω για τη Λευτεριά απ' των οχτρών τα χέρια!''

Και βουρκωθήκαν τα βουνά, βουβάθηκαν τα αηδόνια, 

Στην ιστορία έγραψε,  ζει και θα ζει αιώνια!

Νίκη Παπουλάκου.

Σημείωμα συντάκτη : Το έγραψα στην 3η Γυμνασίου και το έκλεισα στο συρτάρι. Διαβάζοντας το τώρα, αντιλαμβάνομαι το μέγεθος του πατριωτισμού και της αγάπης για πατρίδα και ιστορία, που μας μετέδιδαν πριν 40 και πλέον χρόνια οι δάσκαλοι και το σπίτι μας.