ΜΙΑ ΘΝΗΣΚΟΥΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ!...

 

Άραγε πόσα από τα ‘’δεν πειράζει’’ ή ‘’σιγά και τι έγινε;’’ που είπαμε στη ζωή μας, δε μας σημάδεψαν; Κάνοντας μια ειλικρινή αναδρομή με τον εαυτό μας σίγουρα θα βρούμε, λίγα ή πολλά! Και κάποια τα πληρώνουμε στην καθημερινότητα μας. «Η ανοχή και η απάθεια είναι οι τελευταίες 'αρετές' μιας θνήσκουσας κοινωνίας.» είπε ο Αριστοτέλης. Και τα δύο αυτά διέκριναν την Κοινωνία μας έντονα εδώ και χρόνια. Ξεκινήσαμε με την ανοχή κει τα τελευταία χρόνια η απάθεια μας σε όσα έχουμε υποστεί σπάει κόκκαλα! Το ξημέρωμα στη ζωή δεν είναι σαν το ξημέρωμα της πλάσης , που έρχεται μόνο του. Αν δεν ξέρεις να αγωνίζεσαι και να διεκδικείς το δίκαιο σου δεν θα έρθει ποτέ.

 Ο εξυπνάκιας και ο ξερόλας σε υπερπαραγωγή στις μέρες μας, οι νταήδες των πλήκτρων και του διαδικτύου ομοίως και αποτέλεσμα μηδέν. Ο εξυπνάκιας είναι αυτός που κάνει τον έξυπνο, ενώ δεν είναι! Έξυπνος είναι αυτός που πολλές φορές κάνει το βλάκα,  ενώ δεν είναι! Οι έξυπνοι όλο και λιγοστεύουν ή αξιοποιούν την εξυπνάδα τους για κακό παρά για καλό! Όντως μια θνήσκουσα Κοινωνία! Μπερδέψαμε ή αφορίσαμε ρόλους, χάσαμε την ισορροπία μας, από την ''καταπίεση'' περάσαμε στο άλλο άκρο της ασυδοσίας, μπερδέψαμε τη δύναμη και την αξία με την μαγκιά και τη βία, ενώ παράλληλα ο εγωϊσμός δεν μας αφήνει να δούμε πως κάθε τι που καταδικάζουμε, μπορεί να είναι και τρόπος ζωής μας, μπορεί να παίζει στην καθημερινότητα μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ... το βλέπουμε μόνο στους άλλους, τίποτα και ποτέ δεν αφορά εμάς!

 Ενοίκια, τρόφιμα στα ύψη, δάνεια με αυξήσεις επιτοκίων ομοίως, παρεχόμενες υπηρεσίες, λογαριασμοί ενέργειας, τηλεφωνίας, φόροι και μεγάλη μερίδα πολιτών καλείται να ζήσει με ψίχουλα. Όταν για να νοικιάσεις ένα σπίτι θες ένα μισθό, από κει και πέρα δε χρειάζεται να πούμε τίποτα. Αποκατάσταση της ζημιάς που επήλθε από την οικονομική κρίση και εντεύθεν, δεν προβλέπεται..  Η αγοραστική αξία των χρημάτων όλο και μικραίνει. Πολλοί κόβουν ακόμα και απαραίτητα αναγκαία έξοδα, για κάποιους έτι σοβαρότερο ... κόβουν τα φάρμακα τους. Και φυσικά πολίτες πολλών ταχυτήτων. Άραγε οι ιδιοκτήτες ακινήτων σε ποιο κοινό απευθύνονται με τα νοίκια που ζητούν; Μεγάλο ξεμυάλισμα βέβαια με τα Airbnb και τις ΜΚΟ που νοίκιαζαν σπίτια για λογαριασμό μεταναστών. Αλλά κάποτε όλα τελειώνουν ή αλλάζουν. Επί πλέον δε αυτό δείχνει την αδιαφορία για τον συνάνθρωπο ..... αν δεν έχει να πληρώσει ας μείνει στο δρόμο.  Μήπως και με το θέμα υγεία/περίθαλψη το ίδιο δεν ισχύει; Πρέπει να πληρώνεις για τα πάντα, ακόμα και για το τηλέφωνο που παίρνεις για να κλείσεις ραντεβού! Η ενσυναίσθηση έχει χαθεί από πάνω μέχρι κάτω! Βγήκαν οι συνταξιούχοι στους δρόμους ζητώντας επαναφορά συντάξεων και Δώρων, και ποιος ασχολήθηκε; Ούτε τα δελτία δεν κάλυψαν το θέμα. ‘’Συνηθίσαμε’’ να διαβάζουμε για διαδηλώσεις και κάποιες φορές ενοχλούμαστε κιόλας γιατί μας δυσκολεύουν στις μετακινήσεις μας. Το βασικό ''μειονέκτημα'' ενός αξιοπρεπούς ατόμου είναι ότι κουβαλάει το βάρος των προβλημάτων του ολομόναχος καθότι  η αξιοπρέπεια δύσκολα αφήνει να γίνει ορατό και πιστευτό στους άλλους, το όποιο πρόβλημα!... Και υπάρχουν πολλοί αξιοπρεπείς πρώην νοικοκυραίοι που μετρούν τα Ευρώ αν φτάνουν για να ψωνίσουν στη λαϊκή ή να πάρουν τα φάρμακα τους. Και που κανείς δε φαντάζεται  πόσο δύσκολη ή ακόμα και σκληρή είναι η καθημερινότητα τους για επιβίωση.

 Φωτιές καθημερινά 50-70 σε αγροτοδασικές περιοχές σε όλη την Ελλάδα, (κι έχουμε ακόμα μπροστά μας καλοκαίρι και ξηρασία), αλλά πια κι αυτό δεν αποτελεί σημαντική είδηση, ‘’το συνηθίσαμε’’; Ο εθισμός ποτέ δεν εγγυάται βελτίωση ή αλλαγή.

Ο χειμώνας φέτος πέρασε ανώδυνα σχεδόν και προβλέπεται καλοκαίρι με καύσωνα διαρκείας. Όσα δε χαλάσαμε για θέρμανση, θα τα χαλάσουμε για ψύξη. Και αν αυτό σας μοιάζει γκρίνια, η άδεια τσέπη γεννά γκρίνια. Αν υπήρχε η άνεση στο πορτοφόλι ποιος θα ασχολείτο με το αν θα κάψει και πόσες ώρες θέρμανση ή ψύξη; Η φτώχεια φέρνει γκρίνια, η γκρίνια καυγάδες και η συνεχής ποτέ δεν καταλήγει κάπου καλά. Η δε περίοδος του εγκλεισμού της πανδημίας, όξυνε κάθε μορφή παθογένειας. Τα δε παιδιά που μεγάλωσαν αυτά τα15 τελευταία χρόνια μέσα στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, ζώντας τη βία καθημερινά, (γιατί και η φτώχεια μορφή βίας είναι) τώρα βγάζουν αυτό που βίωσαν και που ίσως το θεωρούν ‘’φυσιολογικό’’ να εκφράζονται με βία. Φυσικά μεγάλη και η ευθύνη της οικογένειας στη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού και στο παράδειγμα που του δίνει. Επανήλθε βαθμός αυστηρότητας στα σχολεία, άγνωστο κατά πόσον θα βοηθήσει στην καταστολή και εξαφάνιση της βίας στους νέους. Πρέπει από κοινού γονείς και καθηγητές να συνεργαστούν. Είθε να βγει αποτέλεσμα και οι γονείς να καθίσουν να σκεφθούν τι λάθη κάνουν ή έκαναν στην ανατροφή των παιδιών τους και να προσπαθήσουν να επανορθώσουν!

+++

Νίκη Άννα Παπουλάκου.

Πηγή: Εφημ. ''Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ''

Ψυχανεμίσματα... 18 Απρίλη 2024.