Powered By Blogger

ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟΣ ΚΙ ΕΥΘΕΙΑ!

ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟΣ ΚΙ ΕΥΘΕΙΑ!
Ποίηση/Στίχος/Άρθρα/Βίντεο

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Χριστούγεννα και πάλι!...





Κάθε που έρχονται γιορτές,

Γυρίζω πίσω εκεί στο χθες
Μες τον καθρέφτη του μυαλού μου ν’ αντικρίσω
Όμορφες κι άσχημες στιγμές,
Αγαπημένες μου μορφές
Που δεν υπάρχουν τώρα πια να τους μιλήσω!

Στην περιπλάνηση αυτή
Με δίχως πάθος κι ενοχή,
Όλα τα χρόνια μου ξανάρχονται ένα – ένα !
Κι όταν τελειώσει η αναδρομή,
Το χέρι απλώνω στη ζωή
Για να μου φέρει όσα άλλα έχει κρυμμένα !


΄Αραγε πρόκειται για την αποκαλούμενη ως ‘’κατάθλιψη’’ των εορτών, ή μήπως για φόρο τιμής στα χρόνια που πέρασαν και μαζί με αυτά πέρασαν και στιγμές, γεγονότα, άνθρωποι που τώρα πια δεν υπάρχουν;

΄Αλλωστε ό,τι περνάει από τη ζωή, τη ζωή μας είναι μοναδικό, από το πιο απλό ως το πιο μεγάλο και σύνθετο. Αρκεί να μπορούμε να διακρίνουμε, να αναγνωρίσουμε τη μοναδικότητά του!

‘ Οχι, δεν πρόκειται για ‘’κατάθλιψη’’! Είναι όλα ξεκάθαρα και στην ψυχή και στο μυαλό. Πρόκειται για μία αναγκαία αναδρομή / αναπόληση του χθες, γιατί μέσα απ΄’ αυτό, υπάρχει κανείς στο παρόν και εξελίσσεται ανάλογα με το πως διαχειρίστηκε και αποδέχθηκε τα μαθήματα του χθες.

Βλέποντας τα σαν μια ταινία, έστω μια φορά το χρόνο, με αγάπη και αποδοχή, όλο και διαγράφει αρχεία, όλο και αφήνει χώρο για το παρακάτω. Και το παρακάτω θα μπει στα κουτιά που του έχουμε ανοίξει!! Και τα κουτιά δεν ανοίγουν αν δεν το θελήσει ο καθένας μόνος του παρέα με τον εσώτερο εαυτό του! Είναι μία αναγκαία ‘’κάθαρση’’ απ’ ό,τι αρνητικό μας βαραίνει και ένα γλυκό χάδι από ό,τι όμορφο ζήσαμε.

Και μετά την αναδρομή ξαναγυρνάς στο τώρα κι ευχαριστείς τη ζωή για όλα όσα έζησες και γι’ αυτά που θα σου φέρει να ζήσεις.

Εκείνη θα στα φέρει, τώρα το πως θα τα ζήσεις κι αν τα ζήσεις, αυτό είναι πάλι θέμα δικό σου. Τι έκανες στο χθες; Τι έζησες και πως το έζησες; Εσύ μόνο ξέρεις…αν ξέρεις! Κι από σένα εξαρτάται πώς θα διαχειριστείς το παρακάτω.

΄Οσο ο κύκλος γυρίζει υπάρχει πάντα παρακάτω! Αφού είσαι τυχερός και ζεις άρπαξέ το και ζήσε το. ΄Ανοιξε τα παράθυρα στο φως, την πόρτα της καρδιάς στο διπλανό, χαμογέλα στην κάθε μέρα που έρχεται, στο χρόνο που έρχεται! Αποχαιρέτισε γλυκά αυτόν που φεύγει… ΄Ηταν ένας χρόνος από τη ζωή σου!
Γιατί μετράμε συνήθως με τη ζυγαριά τα ευχαριστώ; Γιατί η πλάστιγγα συνήθως γέρνει από την αντίθετη πλευρά τους;

Υπάρχουν τόσα που έχουμε για να πούμε ευχαριστώ στη ζωή. Κι όμως δεν τα βλέπουμε, λες κι έχουμε παρωπίδες!...

Γιατί δύσκολα συγχωρούμε; Μας είναι πιο εύκολο το να μη θυμόμαστε; Κι όμως, η συγχώρεση Λυτρώνει!! Το να λέμε ‘’δε θέλω να θυμάμαι, προτιμώ να ξεχάσω’’, συντηρεί το κάρβουνο αναμμένο μέσα μας και μας καίει, άσχετα αν νομίζουμε πως ξεχάσαμε! Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Η μνήμη μένει στο σκληρό δίσκο του μυαλού και της καρδιάς μας. Δεν είναι καλύτερα λοιπόν να μένει ανάλαφρη και με γλυκιά γεύση; Δεν είναι καλύτερα να μας χαϊδεύει από το να μας καίει;

Η ζωή μας περνά… εμείς περνάμε… ενώ η ζωή μένει, είναι πάντα εδώ! Γιατί λοιπόν να κάνουμε τη ζωή μας μικρότερη με το να χάνουμε τόσες και τόσες παραστάσεις της, κολλημένοι σε φαντάσματα του παρελθόντος και του σήμερα ακόμη, που κι αυτό στο αύριο θα είναι χθες;

Είναι Δώρο να Ζεις, είναι ΄Ολα Υπέροχα , όταν κοιτάς με τα μάτια της καρδιάς!!


ΝΙΚΗ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ
(1Η Δημοσίευση Δεκ. 2007 εφημ.''Η ΝΙΚΗ'')

Δεν υπάρχουν σχόλια: