Powered By Blogger

ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟΣ ΚΙ ΕΥΘΕΙΑ!

ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟΣ ΚΙ ΕΥΘΕΙΑ!
Ποίηση/Στίχος/Άρθρα/Βίντεο

Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

...κι εμείς προσπερνάμε ατάραχοι!

Άραγε κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τραγικό και μας εξοργίζει, μας θυμώνει, μας αναστατώνει, πέρα από το να εκφράζουμε τη λύπη, τον αποτροπιασμό μας, την οργή μας, ρίχνουμε μια ματιά μέσα μας να δούμε τι ποσοστό ενοχής έχει ο καθένας από εμάς μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω στην Κοινωνία; Να δούμε τι πιθανόν κάνουμε λάθος και να το διορθώσουμε, να το αλλάξουμε;
Γιατί Κοινωνία είμαστε όλοι εμείς μαζί και ο καθένας χωριστά! Κι αν κάθε φορά που συμβαίνει κάτι μένουμε μόνο στην έκφραση της λύπης και μετά από λίγο να το ξεχνάμε, μέχρι να συμβεί το επόμενο ... η συνέχεια θα είναι η ίδια και χειρότερη ... επαναλαμβανόμενες ιστορίες με διάφορες μορφές κι εμείς στην ίδια θέση θεατές και κριτικοί του θέματος, χωρίς καμιά ουσιαστική παρέμβαση!
Η αδιαφορία μας για πολλά, η μη επέμβαση ή παρέμβαση μας στο να καταγγείλουμε ή να ενατιωθούμε σε κάτι στραβό που βλέπουμε δίπλα μας, μη δίνοντας σημασία, προσπερνώντας το και αφήνοντας το για τον επόμενο που θα το δει και που κι εκείνος τις περισσότερες φορές θα πράξει το ίδιο, η μη παρατήρηση λεπτομερειών ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, στους δικούς μας ανθρώπους, στον εαυτό μας, η αποχή ή αποφυγή στο να πάρουμε θέση σε κάτι, η ''λογική'' πως κάτι που συμβαίνει, συμβαίνει στον άλλον και δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί σε μας κι αφού δε συμβαίνει σε μας ας αλλάξουμε πλευρό, καθώς και άλλα πολλά, συνιστούν ενοχή έστω και στο απειροελάχιστο! ΄Ομως κάποτε δεν πρέπει να το δούμε, να το παραδεχθούμε και να το αλλάξουμε; Κάποτε δεν πρέπει να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και στη ζωή μας γενικότερα, να δούμε τι κάναμε ή κάνουμε σωστά και τι όχι; Κάποτε δεν πρέπει να γίνουμε ενεργοί πολίτες, ξεκινώντας από τα καθ' ημάς;
Αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε σε όλους και σε όλα, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο σ' αυτό τον κόσμο! Προς το χειρότερο να πηγαίνουν όλα, είναι το πιο πιθανό!
Το πρώτο μεγάλο σχολείο, είναι το σπίτι, η οικογένεια και μετά έρχεται το σχολείο και οι Κοινωνικές επιρροές! Το σπίτι και το σχολείο έχουν τη βασική ευθύνη! Αν οι βάσεις που θα δώσουν είναι γερές, υπάρχουν αντιστάσεις και προϋποθέσεις, για να κρατήσει την ισορροπία κάποιος όταν έρθει σε επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα της Κοινωνίας! Παράλληλα κάθε άνθρωπος με υγιείς βάσεις είναι ένα κερί αναμμένο στο σκοτάδι γύρω... όσο περισσότερα τα αναμμένα κεριά, τόσοι προβολείς που θα οδηγήσουν στο ξέφωτο, σε μια καλύτερη Κοινωνία!
Πόσο εύκολοι είμαστε στα μεγάλα λόγια! Συμβαίνει ένα δυσάρεστο γεγονός όπως αυτό του παιδιού που χάθηκε τόσο άδικα και βλέπεις τίτλους όπως «βυθισμένη στο θρήνο ολόκληρη η Ελλάδα»... ίσως αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει όντως, είναι όμως έτσι; Υπερβολή ή υποκρισία; Τι είναι αυτό που μας συμβαίνει; Με τόση ευκολία να λέμε ''μεγάλα'' λόγια και στην πράξη μηδέν; Σε πόσους είχε μιλήσει αυτό το παιδί και δεν έδωσαν σημασία; Πόσοι έβλεπαν το δράμα του κι έκαναν πως δεν καταλάβαιναν; Πόση πίκρα μπορεί να έκρυβε μέσα του και κανείς δε νοιάστηκε; Τι σημασία έχει ο θρήνος λοιπόν, χωρίς να ακολουθείται από αυτές τις σκέψεις, από αυτό τον προβληματισμό;
Πόσοι άνθρωποι δίπλα μας υποφέρουν, ζουν το δράμα τους κι εμείς προσπερνάμε ατάραχοι; Πόσοι άλλοι Βαγγέληδες και Ευαγγελίες έχουν φύγει, θύματα της δικής μας αδιαφορίας και απάθειας;
Το ''νοιάζομαι'' έχει εξασθενίσει στις μέρες μας, για κάμποσα χρόνια είχε στραφεί στην κατεύθυνση της ύλης, περισσότερο νοιαζόμασταν για τα άψυχα παρά για τα έμψυχα ...μήπως ήρθε η στιγμή να το επαναφέρουμε στην αληθινή του μορφή στη ζωή μας;

Νίκη Άννα Παπουλάκου (Ψυχανεμίσματα ... - Εφημ. ''Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ'' Μάρτιος 2015

Δεν υπάρχουν σχόλια: